Prezentowana w ramach trwającego do 15 stycznia 2012 roku projektu Laboratorium Przyszłości: Regress Progress instalacja Aleksandry Wasilkowskiej Nie-Pokój to rodzaj przestrzeni psychicznej, miejsca zamieszkiwanego przez nieznanych Lokatorów, którzy utracili kontrolę nad otaczającymi ich przedmiotami. Przy próbie zbliżenia się meble uciekają przed ludźmi, jakby bały się być użyteczne albo przejmowały stany lękowe najbliższych im osób. Tworzy się przestrzeń nieludzkich lokatorów, których emocje w nieprzewidywalny sposób ją meblują.
Nie-Pokój w przewrotny sposób materializuje marzenie o progresywnej architekturze reagującej na ludzi, łącząc w sobie afirmację postępu i ucieczkę przed nim. Jak w niemym filmie Bustera Keatona Electric House, w którym bohater staje się ofiarą swoich technicznych wynalazków, inżynieria realizuje własny program. Algorytm nie odpowiada już tylko na zaprogramowane z góry cele i potrzeby, ale zaczyna odreagowywać ludzkie stany psychiczne. Przestrzeń wokół nas zaczyna przejmować osobliwe kody zachowań i emocje, stając się naszą emocjonalną protezą.
Podczas seansów spirytualistycznych, które pod koniec XIX wieku na moment połączyły świat nauki i okultyzm, meble były dosłownie protezą ciał mediów. W trakcie słynnych seansów Eusapii Palladino w ruch wprawiane były szklanki, talerze, a nawet stoły. W seansach tych uczestniczyli uznani naukowcy, tacy jak Maria Curie-Skłodowska i Pierre Curie, zafascynowani transmisją tajemnej energii, analogicznie do właśnie odkrytej radioaktywności.
Kontekst dla instalacji tworzą także inne fikcje filmowe, jak Lokator Romana Polańskiego czy Eternal Sunshine Of The Spotless Mind Michela Gondry’ego, w których pomieszczenia i sprzęty codziennego użytku wchodzą w relacje z bohaterami, reagują na ich podświadomość i materializują ich stany psychiczne.
Podczas otwarcia instalacji 15 lipca w postać Lokatorki zamieszkującej Nie-Pokój wcieli się Kaya Kołodziejczyk, choreografka i tancerka. W dalszych odsłonach Nie-Pokój będzie zamieszkiwany przez kolejnych Lokatorów.
Aleksandra Wasilkowska (ur. 1978) architektka, ukończyła WAPW i EAB we Francji. Prowadzi pracownię od 2007 roku. Wraz z Agnieszką Kurant zrealizowała instalację Emergency Exit na XII Międzynarodowym Biennale Architektury w Wenecji. Wykłada na studiach Sztuka/ Przestrzeń Publiczna/ Demokracja na SWPS, a także gościnnie m.in. w Architecture Foundation w Londynie, Chelsea College of Art & Design, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie oraz OSSA2010 w Łodzi. Zajmuje się nowymi modelami produkcji wiedzy o mieście (samoorganizacja, techniki partycypacyjne, mechanizmy powstawania nieformalnych przestrzeni publicznych), a także praktyką - projektowaniem domów, wnętrz, wystaw i instalacji. W ubiegłym roku ukazała się jej książka Warszawa jako struktura emergentna, która powstała we współpracy z prof Andrzejem Nowakiem wokół jej projektu wirtualnej platformy komunikacyjnej Em_Wwa, a także zagadnień związanych ze złożonością (w ramach projektu Ekspektatywa Fundacji Bęc Zmiana). Jej projekty i instalacje były pokazywane m. in. w Fundacji Bęc Zmiana, Muzeum Sztuki Nowoczesnej, Zachęcie, Instytucie Awangardy, Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie, Chelsea College of Art and Design w Londynie, a także wyróżniane w konkursach między innymi na modernizację Placu Grzybowskiego w Warszawie czy ogrodu w Pontivy we Francji.
Partnerzy: Ambasada Królestwa Danii, British Council, Samsung
Projekt zrealizowany dzięki wsparciu finansowemu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Współpraca: Digital Wonderland
Partner specjalny realizacji Cai Guo-Qianga Summer Solstice: Grąbczewscy
Partner specjalny projektu Aleksandry Wasilkowskiej Nie-pokój: Dekobau
Partner kulinarny: Qchnia Artystyczna
Patroni medialni: Gazeta Wyborcza, Elle Decoration, Aktivist, Exklusiv, Stolica
