Wystawy

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

13 kwietnia w piątek o godz. 19.00, w Galerii Wzgórze, w Bielsku-Białej odbędzie się wernisaż wystawy najnowszych prac Wojciecha Gawora. Artysta lubi zaskakiwać, nie inaczej jest i tym razem.
Tytuł prezentacji „Tablice”, tablice wykute, wyryte na chwałę i potępienie cywilizacji upadłej i zapomnianej na tysiąclecia. Malarstwo realistycznych, namacalnych hieroglifów, ale nie pozbawione nuty ironii.

„Interesuje mnie lęk. W szczególności fobie związane z przestrzenią, których doznanie wzmacnia ciemność, pociągając za sobą wrażenie dezorientacji. W połączeniu z otchłanią ciemność zyskuje prawie fizyczny ciężar, jest namacalna. Istnieje pomiędzy nieobecnością i materią, pomiędzy dwu i trójwymiarowością, pomiędzy przestrzenią mentalną i fizyczną, fikcją i rzeczywistością. Z zamierzenia bunkry są brutalnie materialne i brutalnie obecne, lecz teraz opustoszałe, pozbawione celu bledną i ich tożsamości istnieją zaledwie jako formy - puste, bez znaczenia i konkretne.”

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Wystawa Obiekty i Dezintegracje to prezentacja twórczości artystek, które w swoich pracach odwołują się do zagadnień rekonstrukcji, reorganizacji, dezintegracji form i obiektów oraz ich relacji wobec języka, a tym samym procesu przekładalności. Przekładalność ta w sposób nieoczywisty rozciąga się w czasie i przestrzeni, umieszczając poszczególne znaczenia pomiędzy fragmentem a całością, jednością a wielością oraz pomiędzy porządkiem a chaosem. Poprzez zmianę porządku rzeczy ukazuje i uaktywnia dynamikę odmiennych trajektorii, zestawów, konfiguracji czy analogii. Sugeruje równoległą fragmentaryczność rzeczywistości, pamięci, wyobraźni, oddziaływań, pasji i różnic; rozbiera na części coś co zdawało się być całością, a tym samym wyznacza granice, zarys poszczególnych fragmentów. Operuje czasem i przestrzenią, która funkcjonuje pomiędzy, często podkreślając tymczasowy wymiar stanu dezorientacji.

Z europejskiego punktu widzenia kaligrafia oraz manga (komiks japoński) stanowią dwa odrębne gatunki sztuki. W Japonii granica między nimi nie istnieje, bowiem manga bierze swój początek z prób malowania przy użyciu prostego pędzla. XIX wieczny komiks Hokusai jest jednym z jej najbardziej znanych przykładów. Pędzel dla Azjatów był niezbędnym narzędziem codziennego użytku od czasów starożytnych. Jego zastosowanie łączy kaligrafię i manga, pomimo istnienia różnic w sposobach słownej i obrazowej narracji. Zdarza się, że niekiedy używa się zarówno obrazu, jak i tekstu jako uzupełnienia. Na wystawie w SPOT. będziemy mogli odnaleźć nie tylko ilustracje z tekstem, ale także przykłady kaligrafii z połączonej z obrazem, w których wydają się być one względem siebie komplementarne. Można zaryzykować stwierdzenie, że manga jest współczesnym stylem japońskiej ekspresji. Obecnie artyści japońscy używają głównie długopisów oraz programów graficznych, ale wszystkie one mają swoje źródło w ekspresji pędzla. Japońska manga żywi się dynamiką wywodząca się z pociągnięć pędzla i jest zupełnie różna do bazującego na użyciu długopisów oraz ołówków europejskiego czy amerykańskiego komiksu, w których linia jest niezmienna w swej grubości,kształcie oraz nasyceniu. Podczas gdy amerykański komiks czyni swoim bohaterem Supermana, Spider Mana czy Batmana, to japońska tradycja komiksu dowodzi, że bohaterem może być każdy. Z tego powodu twarze postaci mangi są zawsze bardziej zróżnicowane pod względem ekspresji, co sprzyja budowaniu relacji bohater – czytelnik.

Z europejskiego punktu widzenia kaligrafia oraz manga (komiks japoński) stanowią dwa odrębne gatunki sztuki. W Japonii granica między nimi nie istnieje, bowiem manga bierze swój początek z prób malowania przy użyciu prostego pędzla. XIX wieczny komiks Hokusai jest jednym z jej najbardziej znanych przykładów. Pędzel dla Azjatów był niezbędnym narzędziem codziennego użytku od czasów starożytnych. Jego zastosowanie łączy kaligrafię i manga, pomimo istnienia różnic w sposobach słownej i obrazowej narracji. Zdarza się, że niekiedy używa się zarówno obrazu, jak i tekstu jako uzupełnienia. Na wystawie w SPOT. będziemy mogli odnaleźć nie tylko ilustracje z tekstem, ale także przykłady kaligrafii z połączonej z obrazem, w których wydają się być one względem siebie komplementarne. Można zaryzykować stwierdzenie, że manga jest współczesnym stylem japońskiej ekspresji. Obecnie artyści japońscy używają głównie długopisów oraz programów graficznych, ale wszystkie one mają swoje źródło w ekspresji pędzla. Japońska manga żywi się dynamiką wywodząca się z pociągnięć pędzla i jest zupełnie różna do bazującego na użyciu długopisów oraz ołówków europejskiego czy amerykańskiego komiksu, w których linia jest niezmienna w swej grubości,kształcie oraz nasyceniu. Podczas gdy amerykański komiks czyni swoim bohaterem Supermana, Spider Mana czy Batmana, to japońska tradycja komiksu dowodzi, że bohaterem może być każdy. Z tego powodu twarze postaci mangi są zawsze bardziej zróżnicowane pod względem ekspresji, co sprzyja budowaniu relacji bohater – czytelnik.

Nie widzę nie dlatego, że jestem ślepy – nie widzę dlatego, że nie jestem ślepy na zbyt wiele rzeczy. Każdy kolejny obraz z tysięcy, jakie codziennie mnie atakują, sprawia, że postrzegam je coraz mniej intensywnie. Przestaję rozróżniać to, na co patrzę. Polem widzenia rządzi dziś zasada zrównoważonej przesady. Neutralne tło zniknęło, wszędzie czyha kalejdoskop barwnych form, pulsujący ekran, tematyczna fasada lub krajobraz. Strumień call to action utrzymuje w stanie permanentnej euforii i zobojętnienia. Nieustający wir estetycznych podniet, paradoksalnie, jest na tyle silny, by stale pobudzać, i na tyle homogeniczny, by nigdy nie obudzić. Opalamy się w nieprzejrzystym blasku niekończącego się strumienia medialnych przekazów. Na utartych szlakach reżimu widzialnego próżno szukać wytchnienia. Wyjście z sytuacji przesytu leży na manowcach, wśród rozbitych betonowych bloków, szarego styropianu, pałąkowatych prętów tworzących bramę do ekscentrycznego getta zredukowanych form i hipnotycznych szarości sztuki Piotra Łakomego.

Nie widzę nie dlatego, że jestem ślepy – nie widzę dlatego, że nie jestem ślepy na zbyt wiele rzeczy. Każdy kolejny obraz z tysięcy, jakie codziennie mnie atakują, sprawia, że postrzegam je coraz mniej intensywnie. Przestaję rozróżniać to, na co patrzę. Polem widzenia rządzi dziś zasada zrównoważonej przesady. Neutralne tło zniknęło, wszędzie czyha kalejdoskop barwnych form, pulsujący ekran, tematyczna fasada lub krajobraz. Strumień call to action utrzymuje w stanie permanentnej euforii i zobojętnienia. Nieustający wir estetycznych podniet, paradoksalnie, jest na tyle silny, by stale pobudzać, i na tyle homogeniczny, by nigdy nie obudzić. Opalamy się w nieprzejrzystym blasku niekończącego się strumienia medialnych przekazów. Na utartych szlakach reżimu widzialnego próżno szukać wytchnienia. Wyjście z sytuacji przesytu leży na manowcach, wśród rozbitych betonowych bloków, szarego styropianu, pałąkowatych prętów tworzących bramę do ekscentrycznego getta zredukowanych form i hipnotycznych szarości sztuki Piotra Łakomego.

Igor i Ivan Buharov (Kornél Szilágyi i Nándor Hevesi) działają jako duet artystyczny od 1995 roku. Zajmują się filmem eksperymentalnym, muzyką i sztukami wizualnymi, współpracują również z różnymi grupami spoza sfery sztuk pięknych. Od 1995 roku grają w zespole Labor 40, od 1998 – w awangardowym jazzbandzie Pop Ivan, są również współtwórcami kolektywu Kaos Camping, prezentującego perfomanse audiowizualne. Pochodzący z Budapesztu artyści poznali się w latach 90. ubiegłego wieku podczas studiów w Kolegium Pedagogicznym w Egerze – od tej pory wspólnie tworzą filmy i muzykę. Nándor jest również malarzem i muzykiem uprawiającym free jazz, natomiast Kornél studiował na Wydziale Intermediów Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Budapeszcie, gdzie obecnie odbywa studia doktoranckie z zakresu sztuki.

Igor i Ivan Buharov (Kornél Szilágyi i Nándor Hevesi) działają jako duet artystyczny od 1995 roku. Zajmują się filmem eksperymentalnym, muzyką i sztukami wizualnymi, współpracują również z różnymi grupami spoza sfery sztuk pięknych. Od 1995 roku grają w zespole Labor 40, od 1998 – w awangardowym jazzbandzie Pop Ivan, są również współtwórcami kolektywu Kaos Camping, prezentującego perfomanse audiowizualne. Pochodzący z Budapesztu artyści poznali się w latach 90. ubiegłego wieku podczas studiów w Kolegium Pedagogicznym w Egerze – od tej pory wspólnie tworzą filmy i muzykę. Nándor jest również malarzem i muzykiem uprawiającym free jazz, natomiast Kornél studiował na Wydziale Intermediów Uniwersytetu Sztuk Pięknych w Budapeszcie, gdzie obecnie odbywa studia doktoranckie z zakresu sztuki.

Wystawa prezentuje najnowsze obrazy artystki pochodzące z ostatnich cykli. Znajdziemy na nich ujęcia mikro i makro; pejzaże, wnętrza, bliskie kadry organicznych faktur, sceny rodzajowe i fantastyczne. Kluczem do wystawy stała się stara latynoska baśń o rzęsie z oka wilka. Dziewczynkom mówi się, żeby nie wchodziły do lasu, bo mieszka tam groźny wilk. Baśń opowiada historię dziewczyny, która pomimo przestróg, nie tylko zapuściła się w leśną gęstwinę, ale pomogła uwięzionemu w sidłach wilkowi. Ten, za odwagę i ofiarowaną mu pomoc, podarował dziewczynie swoją rzęsę, dzięki której mogła spoglądać na świat odróżniając dobro od zła. Stała się silna i sprawiedliwa.

Wystawa prezentuje najnowsze obrazy artystki pochodzące z ostatnich cykli. Znajdziemy na nich ujęcia mikro i makro; pejzaże, wnętrza, bliskie kadry organicznych faktur, sceny rodzajowe i fantastyczne. Kluczem do wystawy stała się stara latynoska baśń o rzęsie z oka wilka. Dziewczynkom mówi się, żeby nie wchodziły do lasu, bo mieszka tam groźny wilk. Baśń opowiada historię dziewczyny, która pomimo przestróg, nie tylko zapuściła się w leśną gęstwinę, ale pomogła uwięzionemu w sidłach wilkowi. Ten, za odwagę i ofiarowaną mu pomoc, podarował dziewczynie swoją rzęsę, dzięki której mogła spoglądać na świat odróżniając dobro od zła. Stała się silna i sprawiedliwa.

wulgarne „ordynarne, nieprzyzwoite, obsceniczne, niestosowne“; „pozbawione subtelności, smaku“; “nadmiernie uproszczone, spłycone“ „łac. vulgaris – od vulgus: lud, tłum, motłoch“ Fotografia jest dziś językiem powszechnym, bardziej uniwersalnym niż słowo - globalnym, prostym, szybkim i wrażeniowym. Obraz fotograficzny pozornie nie wymaga kompetencji symbolicznych - odbierany jest holistycznie i daje natychmiastowe zrozumienie istoty. Zdjęcie sprawia pozory obiektywizmu, a zarazem poczucia intymności. Witek obierając sobie za temat wulgarność stawia pytanie o te pozory, poddaje w wątpliwość dosłowność przekazu w fotografii oraz faktyczną bliskość w relacji widza z tym, co fotografowane. Pokazując fotografię, jako medium przekraczające struktury języka, dowodzi, że w praktyce fotografowania Suche może być zarazem Wilgotnym.

wulgarne „ordynarne, nieprzyzwoite, obsceniczne, niestosowne“; „pozbawione subtelności, smaku“; “nadmiernie uproszczone, spłycone“ „łac. vulgaris – od vulgus: lud, tłum, motłoch“ Fotografia jest dziś językiem powszechnym, bardziej uniwersalnym niż słowo - globalnym, prostym, szybkim i wrażeniowym. Obraz fotograficzny pozornie nie wymaga kompetencji symbolicznych - odbierany jest holistycznie i daje natychmiastowe zrozumienie istoty. Zdjęcie sprawia pozory obiektywizmu, a zarazem poczucia intymności. Witek obierając sobie za temat wulgarność stawia pytanie o te pozory, poddaje w wątpliwość dosłowność przekazu w fotografii oraz faktyczną bliskość w relacji widza z tym, co fotografowane. Pokazując fotografię, jako medium przekraczające struktury języka, dowodzi, że w praktyce fotografowania Suche może być zarazem Wilgotnym.