Wystawy

Ewa Harabasz porusza temat wpływu sztuki Caravaggia na fotografię prasową. W jej nowych pracach: obrazach malowanych na deskach oraz rysunkach, artystka cytuje fotografie traumatycznych momentów z życia ludzi. Postacie w jej pracach, dotknięte katastrofami wojny, trzęsienia ziemi albo przemocy, są uchwycone w momencie przeżywania silnych emocji: bólu, smutku, cierpienia. Czy tragiczne przejścia jednostki muszą być oddane przy pomocy ekspresyjnych póz oraz kompozycji zaczerpniętych z malarstwa historycznego? Czy emocje i konflikty w psychicznym życiu człowieka muszą być przedstawione za pomocą czytelnych konwencji, aby przyciągnąć uwagę innych? Prace Ewy Harabasz nie dają jednoznacznych odpowiedzi.

Wystawa prezentuje malarstwo Wacława Twarowskiego (1921 – 1995), profesora Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, którego postać – niezwykle barwna i wyrazista jest nadal żywa we wspomnieniach przyjaciół, byłych studentów i osób związanych z uczelnią. Profesor Twarowski pozostał w pamięci jako człowiek o wyjątkowym poczuciu humoru i niezwykłej erudycji. Nietuzinkowa jest też biografia artysty. Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, Technical Institute w Londynie, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu oraz na wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Podczas II wojny światowej walczył w Powstaniu Warszawskim, był tez w Armii Andersa.

Wystawa prezentuje malarstwo Wacława Twarowskiego (1921 – 1995), profesora Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, którego postać – niezwykle barwna i wyrazista jest nadal żywa we wspomnieniach przyjaciół, byłych studentów i osób związanych z uczelnią. Profesor Twarowski pozostał w pamięci jako człowiek o wyjątkowym poczuciu humoru i niezwykłej erudycji. Nietuzinkowa jest też biografia artysty. Studiował w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie, Technical Institute w Londynie, Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu oraz na wydziale Architektury Szkoły Inżynierskiej w Poznaniu. Podczas II wojny światowej walczył w Powstaniu Warszawskim, był tez w Armii Andersa.

Cezary Rafał Markiewicz (1957 – 2010) studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom z malarstwa i grafiki uzyskał w pracowni profesora Waldemara Świerzego. Był malarzem, brał udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jego obrazy znajdują się w bardzo wielu prywatnych kolekcjach, m.in. w Polsce i Niemczech. Współpracował z wydawnictwami jako ilustrator. Rafał był znakomitym obserwatorem i świetnym rysownikiem. Swoich przyjaciół portretował celnie, czasem ironicznie, zawsze z przymrużeniem oka. Te właśnie rysunki, nie znane szerszej publiczności, pokazane zostaną na wystawie, przypominając Rafała, jakiego pamiętamy – pełnego życia, humoru, skorego do żartu.

Cezary Rafał Markiewicz (1957 – 2010) studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. Dyplom z malarstwa i grafiki uzyskał w pracowni profesora Waldemara Świerzego. Był malarzem, brał udział w wystawach indywidualnych i zbiorowych. Jego obrazy znajdują się w bardzo wielu prywatnych kolekcjach, m.in. w Polsce i Niemczech. Współpracował z wydawnictwami jako ilustrator. Rafał był znakomitym obserwatorem i świetnym rysownikiem. Swoich przyjaciół portretował celnie, czasem ironicznie, zawsze z przymrużeniem oka. Te właśnie rysunki, nie znane szerszej publiczności, pokazane zostaną na wystawie, przypominając Rafała, jakiego pamiętamy – pełnego życia, humoru, skorego do żartu.

Wystawa przypomina znakomity dorobek artystyczny Lucjana Mianowskiego (1933 – 2009), jednego z najwybitniejszych grafików współczesnych. Ekspozycja prezentuje około 100 prac (grafik, a także obrazów), począwszy od wczesnych – z lat 50., a na realizacjach z ostatniej dekady skończywszy, wybranych tak, aby wskazać najważniejsze wątki i kwestie, zajmujące uwagę autora na przestrzeni lat pracy.

Wystawa przypomina znakomity dorobek artystyczny Lucjana Mianowskiego (1933 – 2009), jednego z najwybitniejszych grafików współczesnych. Ekspozycja prezentuje około 100 prac (grafik, a także obrazów), począwszy od wczesnych – z lat 50., a na realizacjach z ostatniej dekady skończywszy, wybranych tak, aby wskazać najważniejsze wątki i kwestie, zajmujące uwagę autora na przestrzeni lat pracy.

W ramach indywidualnej wystawy Anny Konik w Atlasie Sztuki, zaprezentowane zostaną dwie instalacje wideo, Willa Zauroczonych oraz Play Back (of Irene). Projekt zatytułowany Willa Zauroczonych, jest prezentowany w Polsce, pierwszy raz w pełnej wersji, jego premiera miała miejsce w kwietniu ubiegłego roku w Max Libermann Haus w Berlinie. W drugiej z sal artystka przygotowała nową pracę zatytułowaną Play back (of Irène). Praca ta po premierze w Atlasie Sztuki swoją kolejną prezentację będzie miała już za kilkanaście dni w Niemczech. Play back (of Irène) Anny Konik zaprezentowana zostanie w dniu 30 czerwca br. w ZiF Center for Interdisciplinary Research Uniwersytetu w Bielefeld.

To wystawa o splataniu się wątków prywatnej biografii artystki z historią. Z tego zderzenia wynikają fundamentalne pytania o tożsamość w kontekście własnej twórczości, ale również tego, co na tę twórczość wpływało. Na prezentację składają się filmy, fotografie, grafiki i instalacja z włosów.

To wystawa o splataniu się wątków prywatnej biografii artystki z historią. Z tego zderzenia wynikają fundamentalne pytania o tożsamość w kontekście własnej twórczości, ale również tego, co na tę twórczość wpływało. Na prezentację składają się filmy, fotografie, grafiki i instalacja z włosów.

Zapraszamy do zamku na trzecią edycję "Crazycurators Bienale", w której biorą udział artyści z Czech, Polski, Węgier, Austrii, Słowacji, Niemiec, Słowenii, Serbii, USA/Nigerii, Holandii i Litwy. Impreza skupia uwagę na młodych, innowacyjnych i eksperymentalnych formach sztuki, opierając się na bliskiej i systematycznej współpracy pomiędzy artystą i kuratorem pochodzących z różnych miast Europy, a także z odległych miejsc na świecie.

„Alfabet” to trzecia z kolei odsłona projektu Rafała Jakubowicza. Poprzednie nie miały tytułów, nie ma go też cały projekt. Całość projektu odnosi się bezpośrednio do historii awangard międzywojennych, jest próbą krytycznego spojrzenia na nie. We wszystkich trzech realizacjach pojawia się słowo FIASKO. Bez komentarzy, bez autorskich eksplikacji. w „Alfabecie” – kwestia relacji między najbardziej zaawansowanymi i radykalnymi postulatami modernistów, kulturą masową i wielkim przemysłem kultury… Ten splot trzech różnych poziomów, na których funkcjonuje każda wypowiedź, jest prawdopodobnie jednym z ważniejszych „ognisk” czy też węzłów, w których skupiają się współczesne dyskursy kultury zachodniej.

„Alfabet” to trzecia z kolei odsłona projektu Rafała Jakubowicza. Poprzednie nie miały tytułów, nie ma go też cały projekt. Całość projektu odnosi się bezpośrednio do historii awangard międzywojennych, jest próbą krytycznego spojrzenia na nie. We wszystkich trzech realizacjach pojawia się słowo FIASKO. Bez komentarzy, bez autorskich eksplikacji. w „Alfabecie” – kwestia relacji między najbardziej zaawansowanymi i radykalnymi postulatami modernistów, kulturą masową i wielkim przemysłem kultury… Ten splot trzech różnych poziomów, na których funkcjonuje każda wypowiedź, jest prawdopodobnie jednym z ważniejszych „ognisk” czy też węzłów, w których skupiają się współczesne dyskursy kultury zachodniej.

W wystawianej kolekcji dominują piękne, cenne i rzadkie plakaty teatralne. Wystawa przygotowana przez Włodka Orła a zbudowana z najlepszych plakatów Wiesława Rosochy niesie obok walorów estetycznych przede wszystkim wartości poznawcze i intelektualne. Jej poznania i zwiedzania dokonajmy dwukrotnie. Dostrzeżemy inne szczegóły, zapamiętamy inne plakaty. Dwukrotne odczytanie treści płynących z obrazów wyzwoli u oglądającego pozytywną energię i rosnącą ciekawość. Dla sygnałów wizualno-emocjonalnych i dla tych wartości poznawczych, ukrytych w obrazach, ale po odczytaniu bardzo silnie działających na zmysł wzroku, słuch i intelektu.

W kolekcji międzynarodowego plakatu poznańskiego Muzeum znajdują się prace artystów od Alfonsa Muchy po współczesnych twórców takich jak Gunter Rambow czy Alain Le Quernec (obaj nagrodzeni przez Muzeum Nagrodą im. Jana Lenicy), w tym także znakomitych artystów polskich, spośród których wymienić można chociażby Jana Młodożeńca, Jana Lenicę, czy Henryka Tomaszewskiego. Poznańska kolekcja zawiera także kilka plakatów takich znakomitości jak Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Robert Rauschenberg, Joan Miró oraz Salvador Dali (które również prezentowane są na wystawie).

Wystawa jest pokazem projektu Dawka Letalna rozpoczętego w 2010 roku oraz kilku nowszych prac. Dawka Letalna składa się z trzech elementów: filmu 13 minut, obiektu Komora Lemkina oraz Poczekalni złożonej z dwóch figur w plastikowych workach na zwłoki oświetlonych lampą warsztatową. Prace składające się na Dawkę Letalną koncentrują się na granicy pomiędzy życiem i śmiercią, zarówno w ujęciu jednostkowym, jak również z uwzględnieniem określonych, „śmiercionośnych” kontekstów historycznych.

Wystawa jest pokazem projektu Dawka Letalna rozpoczętego w 2010 roku oraz kilku nowszych prac. Dawka Letalna składa się z trzech elementów: filmu 13 minut, obiektu Komora Lemkina oraz Poczekalni złożonej z dwóch figur w plastikowych workach na zwłoki oświetlonych lampą warsztatową. Prace składające się na Dawkę Letalną koncentrują się na granicy pomiędzy życiem i śmiercią, zarówno w ujęciu jednostkowym, jak również z uwzględnieniem określonych, „śmiercionośnych” kontekstów historycznych.

Wystawa przedstawia licencjacki projekt dyplomowy studenta Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Szpilski jest studentem fotografiii, a jego praca opiera się na autobiograficznej opowieści konfrontującej jego relacje z matką. W kwietniu tego roku była prezentowana w Galerii BWA we Wrocławiu