Wystawy

Wystawa towarzysząca 11. MFF Nowe Horyzonty

Sopot, Targowisko miejskie przy ulicy Polnej

Druga wystawa z cyklu Salted Candy w poznańskiej Galerii Nowej

wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie

wystawa w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie

Wystawa Jessego Arona Greena w CSW Zamek Ujazdowski w Warszawie

Najnowsze płótna Bartosza Kokosińskiego stwarzają wrażenie jakby zaledwie przed momentem coś przemieściło się pod ich powierzchnią. Swoim kształtem i ciężarem naciągnęło płótno albo wykrzywiło ramę. Zawłaszczana przez malarza materia stawiła opór, szamotała się jak ryba w sieci. Cokolwiek to było najprawdopodobniej po chwilowych zmaganiach zdążyło już opuścić bezpieczny kokon obrazu, zostawiając za sobą tylko jego obwisłe, skotłowane płótno.

Najnowsze płótna Bartosza Kokosińskiego stwarzają wrażenie jakby zaledwie przed momentem coś przemieściło się pod ich powierzchnią. Swoim kształtem i ciężarem naciągnęło płótno albo wykrzywiło ramę. Zawłaszczana przez malarza materia stawiła opór, szamotała się jak ryba w sieci. Cokolwiek to było najprawdopodobniej po chwilowych zmaganiach zdążyło już opuścić bezpieczny kokon obrazu, zostawiając za sobą tylko jego obwisłe, skotłowane płótno.

W związku z prezydencją Polski w Unii Europejskiej, Galeria Arsenał w Białymstoku, realizuje wystawę „Podróż na Wschód”. Polska obok Szwecji jest inicjatorem projektu Partnerstwa Wschodniego, zaproszono zatem artystów z Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdowy i Ukrainy – krajów objętych tym programem oraz artystów z Polski.

W związku z prezydencją Polski w Unii Europejskiej, Galeria Arsenał w Białymstoku, realizuje wystawę „Podróż na Wschód”. Polska obok Szwecji jest inicjatorem projektu Partnerstwa Wschodniego, zaproszono zatem artystów z Armenii, Azerbejdżanu, Białorusi, Gruzji, Mołdowy i Ukrainy – krajów objętych tym programem oraz artystów z Polski.

Wystawa „Here & Now” jest prezentacją młodej sztuki z Palestyny. W Polsce ciągle jeszcze niewiele wiemy o artystach działających w tym regionie. Z czym kojarzy się nam Palestyna? Z miejscem związanym z historią biblijną? Czy raczej z krajem podzielonym konfliktami, jakie wywołuje jego skomplikowana historia?

Wystawa „Here & Now” jest prezentacją młodej sztuki z Palestyny. W Polsce ciągle jeszcze niewiele wiemy o artystach działających w tym regionie. Z czym kojarzy się nam Palestyna? Z miejscem związanym z historią biblijną? Czy raczej z krajem podzielonym konfliktami, jakie wywołuje jego skomplikowana historia?

Jesse Aron Green jest amerykańskim artystą młodego pokolenia, którego prace często przybierają formę instalacji przestrzennych łączących rysunek, film, fotografię, performance, muzykę i tekst. Jego praktyka artystyczna jest głęboko zakorzeniona w strategiach konceptualnych a także tradycjach różnych form sztuki społecznie zaangażowanej, feminizmu i krytyki instytucjonalnej.

Jesse Aron Green jest amerykańskim artystą młodego pokolenia, którego prace często przybierają formę instalacji przestrzennych łączących rysunek, film, fotografię, performance, muzykę i tekst. Jego praktyka artystyczna jest głęboko zakorzeniona w strategiach konceptualnych a także tradycjach różnych form sztuki społecznie zaangażowanej, feminizmu i krytyki instytucjonalnej.

Wystawa NIE na MIEJSCU stanowi próbę przyjrzenia się zjawisku przekształcania przestrzeni publicznych o ustalonej tożsamości w przestrzenie niczyje – „nie-miejsca”. W antropologii kulturowej nie-miejsce określa się jako przestrzeń anonimową, z którą się nie identyfikujemy. Nie-miejscem może być np. dworzec kolejowy, przejście podziemne, skrzyżowanie, autostrada, hala odlotów, parking, galeria handlowa czy też przestrzeń wirtualna. Artyści zaproszeni do udziału w wystawie w dość przewrotny sposób zajęli się uchwyceniem ulotnej granicy między miejscem i nie-miejscem.

Wystawa NIE na MIEJSCU stanowi próbę przyjrzenia się zjawisku przekształcania przestrzeni publicznych o ustalonej tożsamości w przestrzenie niczyje – „nie-miejsca”. W antropologii kulturowej nie-miejsce określa się jako przestrzeń anonimową, z którą się nie identyfikujemy. Nie-miejscem może być np. dworzec kolejowy, przejście podziemne, skrzyżowanie, autostrada, hala odlotów, parking, galeria handlowa czy też przestrzeń wirtualna. Artyści zaproszeni do udziału w wystawie w dość przewrotny sposób zajęli się uchwyceniem ulotnej granicy między miejscem i nie-miejscem.

Wystawa Jana Fabre’a to pierwsza w Polsce okazja do zapoznania się z pracami wybitnego belgijskiego artysty multimedialnego, dramaturga, reżysera i scenografa o międzynarodowej sławie i powszechnym uznaniu. Szerszej publiczności znany jest głównie ze swojej działalności teatralnej. Ekspozycja w Muzeum Sztuki przybliża postać i twórczość tego niezwykłego artysty.

Katarzyna Krakowiak traktuje Panoramę jako proces dochodzenia do pożądanego obrazu. Fizyczna droga, którą widz przebywa, by doznać estetycznych wrażeń, wiąże się z oczekiwaniami podsuwanymi przez pamięć doświadczeń i projektowane wyobrażenia. Instalacja Katarzyny Krakowiak wyrasta niespodziewanie na peryferiach przestrzeni wystawienniczych galerii, by następnie porzucić je i zaanektować miejsca, które wobec przeznaczenia budynku pełnią rolę drugoplanową.

Ewa Harabasz porusza temat wpływu sztuki Caravaggia na fotografię prasową. W jej nowych pracach: obrazach malowanych na deskach oraz rysunkach, artystka cytuje fotografie traumatycznych momentów z życia ludzi. Postacie w jej pracach, dotknięte katastrofami wojny, trzęsienia ziemi albo przemocy, są uchwycone w momencie przeżywania silnych emocji: bólu, smutku, cierpienia. Czy tragiczne przejścia jednostki muszą być oddane przy pomocy ekspresyjnych póz oraz kompozycji zaczerpniętych z malarstwa historycznego? Czy emocje i konflikty w psychicznym życiu człowieka muszą być przedstawione za pomocą czytelnych konwencji, aby przyciągnąć uwagę innych? Prace Ewy Harabasz nie dają jednoznacznych odpowiedzi.

Ewa Harabasz porusza temat wpływu sztuki Caravaggia na fotografię prasową. W jej nowych pracach: obrazach malowanych na deskach oraz rysunkach, artystka cytuje fotografie traumatycznych momentów z życia ludzi. Postacie w jej pracach, dotknięte katastrofami wojny, trzęsienia ziemi albo przemocy, są uchwycone w momencie przeżywania silnych emocji: bólu, smutku, cierpienia. Czy tragiczne przejścia jednostki muszą być oddane przy pomocy ekspresyjnych póz oraz kompozycji zaczerpniętych z malarstwa historycznego? Czy emocje i konflikty w psychicznym życiu człowieka muszą być przedstawione za pomocą czytelnych konwencji, aby przyciągnąć uwagę innych? Prace Ewy Harabasz nie dają jednoznacznych odpowiedzi.