Wydarzenia

Przez 24 lata Adam Słodowy* uczył Polaków jak „zrobić coś samemu“. „DIY“ (do it yourself) przyszło później, z transformacją, globalizacją i internetem. Po cyklu Gamers i Salach treningowych, w których Bownik fotografował graczy gier komputerowych i ich naturalne środowisko przychodzi czas na podsumowujący i zamykający całość projekt E-słodowy czyli ukłon w stronę zindywidualizowanej praktyki wytwarzania przedmiotów służących usprawnieniu codziennej e-sportowej aktywności.

Podczas jubileuszowej edycji festiwalu „Euroshorts 2011" zaprezentowane zostaną krótkometrażowe filmy młodych autorów z całego świata, a także reklamy znanych twórców. W ciągu ostatnich 20 lat swojego istnienia festiwal dotarł z krótkimi filmami do ponad 50 polskich miast, zgromadził w salach kinowych prawie pół miliona widzów. Podczas projekcji prezentowane były zarówno filmy debiutantów, jak i retrospekcje mistrzów m.in. Petera Greenawaya, Romana Polańskiego czy Andrzeja Kondratiuka. Festiwal przyjmuje co roku formę konkursu, na który nadsyłane są filmy z całego świata. Dotychczas wśród laureatów nagród „Euroshorts" były takie osobistości, jak: Magdalena Piekorz, Doug Conant, Michał Marczak, Lucina Gil, Olivier Klein, Filip Marczewski, Mike Vass, Marcos Buccini i inni twórcy.

„Pozostańmy w kontakcie” to wystawa prac wideo Rafała Wilka, który eksperymentuje z dokumentem, najczęściej fikcyjnym. Filmowiec a jednocześnie badacz archiwów tworzy iluzje konkretnych wydarzeń, czasu i postaci. Aranżuje także sale ekspozycyjne przy użyciu filmów sugerujących niemożliwe przestrzenie i sytuacje.   Wystawa „Przedmioty kolekcjonerskie” Roberta Wałęki prezentuje obiekty umożliwiające tworzenie zbiorów według odmiennych porządków. Eksponaty odpowiadają różnym  modelom wyboru oraz interpretacyjnym skłonnościom kolekcjonerów. Artysta ujawnia także potencjał tkwiący w sposobie wystawiania prac, które przemycają treści, jak to sam określa, realizmu absurdalnego.

Spotkanie z Kariną Dzieweczyńską, pokaz filmu Artura Żmijewskiego Plener rzeźbiarski. Świecie 2009 oraz prezentacja slajdów z pleneru.Wydarzenie towarzyszące wystawie „Ziemie podwójnie odzyskane. Bogdan Łopieński, Andrzej Tobis, Krzysztof Żwirblis” sala multimedialna wejście od ul. Burschego wstęp wolny

10 kwietnia zapraszamy do Rastra na wernisaż wystawy prac Anety Grzeszykowskiej i Jana Smagi. Będzie to wystawa szczególna, prezentująca w całości premierowy materiał, który powstawał na przestrzeni ostanich kilku lat na marginesie pracy nad różnymi indywidualnymi projektami artystów. Na wystawie pokazane zostaną przede wszystkim fotografie ze zbioru nazwanego przez Grzeszykowską i Smagę "Archiwum prywatne". To zdjęcia, które z jednej strony pokazują kulisy warsztatu artystów, z drugiej zaś są niezwykłym zapisem wspólnego życia. Ukazują wnętrze mieszkania-pracowni oraz inne przestrzenie, w których artyści razem pracowali, jako miejsca gry, ekscesu, miłości, eksperymentu, pracy i odpoczynku.

Unikalna wystawa pokazująca legendę polskich transatlantyków, które od lat 30. XX wieku stanowiły dumę naszej floty. Na archiwalnych, często niepublikowanych dotąd fotografiach ożywa nieistniejący już świat pasażerskiej żeglugi oraz historia niezwykłego adresu – Gdynia, ul. Polska 1. Tutaj powstał reprezentacyjny budynek Dworca Morskiego, zaś oddanie go do eksploatacji 8 grudnia 1933 roku stało się datą oficjalnego uruchomienia gdyńskiego portu. Przez Dworzec Morski przeszły tysiące pasażerów, którzy wyjeżdżali z kraju na pokładach polskich transatlantyków. Z Gdyni regularne linie żeglugowe utrzymywały komunikację ze Stanami Zjednoczonymi, Kanadą, Ameryką Południową, portami zachodniej Europy. Dla wielu Dworzec Morski był miejscem pożegnania z Polską. Tędy bowiem kierowali się za ocean w poszukiwaniu nowego życia polscy emigranci. Dworzec Morski był także pierwszym miejscem dla powracających do kraju. Epoka polskiej liniowej żeglugi pasażerskiej zakończyła się w 1988 roku, po wycofaniu ze służby ostatniego transatlantyku „Stefana Batorego”.

W maju 1942 roku do warszawskiego getta przybyła ekipa filmowa Urzędu Propagandy III Rzeszy. Operatorzy pracowali przez miesiąc, rejestrując sceny z życia ulicy, pokazując skrajną nędzę i świat dobrze odżywionych, wchodząc do zabiedzonych podwórek i wykwintnych restauracji, kreując świat kontrastów i pracując nad „uchwyceniem żydowskiego charakteru”. Zapis odnaleziono zaraz po wojnie, w archiwach filmowych nazistów. Przez lata uważano go za prawdziwy portret życia w warszawskim getcie.

Wystawa Łukasza Jastrubczaka zatytułowana Miraż to wielowątkowa podróż w rejony amazońskiej dżungli i pustynnych połaci południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych. To podróż po historii perspektywy i filmach Alfreda Hitchcocka. Amerykański sen i południowoamerykański mit spotykają się na kilku planach czasowych, mieszają się z europejską przedwojenną awangardą i zupełnie dziś już niemodnym postmodernizmem.

W ostatnich dekadach performens uprawiany przez kobiety, stał się głównym obszarem reanimacji kobiecej twórczości, afirmacją doświadczenia kobiecego oraz formą aktywizmu społeczno-politycznego, najczęściej o krytycznym charakterze. Redefiniując miejsce i role artystek, modele etosu twórczego, priorytety artystyczne w zasadniczo fallogocentrycznym świecie sztuki: dekonstruuje mechanizmy nim rządzące, demaskuje instytucje, rewiduje dotychczasowe artystyczne wzorce czy estetyczne przyzwyczajenia odbiorcze. Często również ma wymiar meta artystyczny, odnosząc się intertekstualnie do tradycji artystycznej, wyznawanych hierarchii bądź uznawanych kanonów. Nawiązania do świata sztuki (w formie aluzji, cytatów, pastiszy czy trawestacji), przybierają charakter artystycznego dialogu, polemiki, kontrowersji, kontrpropozycji, nierzadko o krytycznej bądź parodystycznej wymowie. Z tego punktu widzenia na wykładzie poddane zostaną analizie wybrane przykłady performensów m. in. Mariny Abramović, Julity Wójcik, Angeliki Fojtuch.

"Kolacja na Hucie” to realizowana od 2007 roku artystyczno-społeczna inicjatywa Jakuba Słomkowskiego, który wraz ze Stowarzyszeniem Nie Z Tej Bajki zwraca uwagę na zapomnianą i niszczejącą od lat nieczynną XIXwieczną Hutę w Ostrowcu Świętokrzyskim. Poprzez zaproszenie ludzi na kolację, pośrodku byłego głównego planu Huty, artysta zwraca uwagę nie tylko na to konkretne miejsce, ale też wyczula zwiedzających do odszukiwania podobnych miejsc w całej Polsce. „Kolacja na Hucie” ma na celu ożywienie Starej Huty przy wykorzystaniu potencjału jaki drzemie w obiektach o industrialnej architekturze. Podczas kolacji każdy uczestnik może się zaprezentować, bądź zrealizować własny projekt: koncert, performans, happening, projekcje filmów i specjalnie przygotowanych wizualizacji. Wystawa w Galerii Kordegarda przedstawia dokumentację akcji „Kolacja na Hucie” z 5 lat jej istnienia, a także pokazuje prace, które powstały na skutek inspiracji hutą i tematem przestrzeni opuszczonej. Wystawie będą towarzyszyć liczne działania performatywne, koncerty, wykłady i happeningi.

Najnowszy projekt Szymona Rogińskiego pełny jest wizualnych paradoksów i nieoczywistości. Choć wiele z jego zdjęć powstaje bez wyraźnych manipulacji, to jednak często efektem działań Rogińskiego są przedstawienia zmierzające w stronę abstrakcji. Tak stało się chociażby w fotografiach, na których ukazał on płynące po nocnej tafli Wisły tytułowe kry lodowe, obserwowane z perspektywy jednego z warszawskich mostów. Jak sam pisze o swoich pracach: „Te fantastyczne formy zlepiają się w coraz to większe płaszczyzny, stopniowo ogarniając rzekę i tworząc w końcu lodową pokrywę, która płynąc przez miasto wydaje złowieszcze dźwięki. [...] Nocą, na czarnym tle wody ich kształty stają się najbardziej widoczne i dostrzegam je jako zmienne, dryfujące z prądem rzeki abstrakcyjne obrazy.” Złowieszczy nastrój, o którym wspomina Rogiński, cechuje fotografie z tego cyklu, w których nie brakuje odniesień do negatywnej symboliki mroku, i które zdają się ponadto eksplorować najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki.

Już od 35 lat, co roku, grupa wybitnych artystów i projektantów z całego świata przyjeżdża do Polski, aby pracować razem w dolnośląskich fabrykach porcelany. Międzynarodowe Sympozjum Ceramiki „Porcelana Inaczej” stało się platformą, dzięki której artyści ceramicy - zarówno początkujący jak i doświadczeni, reprezentujący różne kultury (od USA, przez Europę do Daleki Wschód) - mogą się spotkać, poznać i wspólnie pracować, ucząc się od siebie nawzajem i czerpiąc z wzajemnych - często bardzo różnych - doświadczeń.

Dokumentalizm należy do najbardziej inspirujących i aktualnych postaw artystów wobec rzeczywistości. Nawet jeśli w ostatnich dwudziestu latach ogłaszano wielokrotnie nadejście epoki rzeczywistości wirtualnej, trudno nie zauważyć, że to właśnie zainteresowanie politycznym, społecznym, ekonomicznym wymiarem życia rozwija się najbardziej dynamicznie w sztuce współczesnej, nie tylko tej deklarującej się jako zaangażowana. Jednocześnie w polskich badaniach nad sztuką współczesną i kulturą wizualną wyraźnie brak jest dogłębnej analizy kategorii dokumentu (dobrze rozpoznanej swoją drogą w obszarze nauk historycznych). Organizowany przez CSW Zamek Ujazdowski trzyletni program „Postdokument” – tak jak chciałaby tego wybitna fotografka i teoretyczka Martha Rosler – łączyć ma ekspozycję najciekawszych zjawisk w tej kategorii z obszaru fotografii, filmu, literatury faktu i jednocześnie poszerzać kontekst teoretyczny. Pierwszą wystawą zorganizowaną w ramach „Postdokumentu” jest „Świat nie przedstawiony. Dokumenty polskiej transformacji po 1989 roku”. Wystawie towarzyszy program filmowy, przedstawiający filmy dokumentujące najważniejsze przemiany, jakie dokonały się w Polsce w ostatnim dwudziestoleciu. Pokazom towarzyszyć będą spotkania z autorami filmów, dokumentalistami, artystami i fotografami, których zdjęcia prezentowane są na wystawie.

Wystawę tworzą zwycięskie prace z konkursu fotograficznego „Wildlife Photographer of the Year 2011", organizowanego przez „BBC Wildlife Magazine" oraz Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Konkurs odbywa się rokrocznie od 1965 roku - i w miarę swojego rozwoju stał się najbardziej cenionym i największym w świecie przedsięwzięciem z zakresu fotografii dzikiej przyrody. Każdorazowo jego efektem jest wystawa, pokazywana w kilkudziesięciu krajach na wszystkich kontynentach.

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Dzięki współpracy Google z Muzeum Sztuki w Łodzi i z Muzeum Pałacu w Wilanowie, zbiory tych placówek można już oglądać w ramach nowej globalnej edycji internetowej platformy Art Project. Od dzisiaj w Art Project dostępne są kolekcje ponad 150 muzeów z 40 krajów świata, w tym dzieła, które można oglądać w wysokiej rozdzielczości.

Podczas zajęć malarskich dzieci namalują swoje projekty miasta przyszłości. Zajęcia są okazją do rozmowy z dziećmi o kolorze w przestrzeni, formie w przestrzeni, wspólnie z dziećmi poszukamy odpowiedzi jak widzimy przestrzeń, jak ją rysować i malować, co to jest perspektywa i jakie są jej rodzaje.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.