WYPEŁNIAJĄC PUSTE POLA

Wystawa  Wypełniając puste pola podejmuje dialog z postawą krytyka na kilku poziomach. W pierwszej kolejności widz przygląda się  strategii kuratorskiej Ludwińskiego, wypracowującej swoisty dwugłos: kurator/krytyk – artysta nastawiony na ujawnienie faktów artystycznych, traktującej przestrzeń galerii w kategoriach studia/pracowni, gdzie istotą jest procesualny charakter działań. Zmiany zachodzące w Galerii Pod Moną Lisą w naturalny sposób prowokują myśl teoretyczną Ludwińskiego. Formułowane w jego wykładach, odczytach czy tekstach postawy skierowane były w głównej mierze ku analizie procesu twórczego, sytuującego się pomiędzy ideą a jej materialną realizacją. Równie ważna była sama ewolucja sztuki, która przyjęła formę totalną, ulegając wykipieniu i tym samym rozmyciu w rzeczywistości. Nastąpiło coś co można by określićwypełnianiem pustych pól, które jeszcze nie zostały spenetrowane przez sztukę.

Wystawa Wypełniając puste pola jest próbą stworzenia przestrzeni dyskursywnej, ujmującą te aspekty zarówno na poziomie archiwalnego odtworzenia faktów, przywołania wybranych postaw artystów, bezpośrednio odnoszących się do historii tamtych lat, jak również poprzez swoiste odniesienia we współczesnym dyskursie artystycznym. Jej celem jest spojrzenie na postać Jerzego Ludwińskiego poprzez wypracowany przez niego idiom wystawy, gdzie wszystkie jej elementy są jedynie symptomami  procesu. Czytanie Ludwińskiego w tym kontekście staje się aktywnym łączeniem historii ze współczesnością sztuki, z aktualnymi strategiami artystycznymi i kuratorskimi.

Wystawa Wypełniając pudte pola prezentuje artystów, których prace stanowią komentarz do trwającej reinterpretacji, której ta ekspozycja jest być może jedynie etapem. Do tak cenionej przez Ludwińskiego synergii sztuki nowoczesnej z nauką i techniką nawiązuje Jan Chwałczyk, badając relacje światła i przestrzeni. Katarzynę Krakowiak z kolei interesuje zależność przestrzeni i dźwięku. Inny rodzaj fascynacji zdradza Stefan Müller w swoich wizjonerskich, ale i utopijnych projektach urbanistycznych z lat 70. Wątek eliminacji przedmiotu i podmiotu porusza Włodzimierz Borowski. Pogranicze sztuki i rzeczywistości przekraczają zarówno Wojciech Gilewicz, zacierający granice między rzeczywistością a jej przedstawieniem w sztuce, jak i Mateusz Kula, odkrywający potencjał sztuki w codziennych aktywnościach. Swoistym wizualnym namysłem nad biografią Ludwińskiego staje się mapa/diagram Rafała Jary, która również ma ułatwić podróżowanie po samej ekspozycji.