Aneta Olszewska

Aneta Olszewska-Kołodziejska to artystka o solidnym zapleczu akademickim i bogatym doświadczeniu malarskim, której droga twórcza rozwijała się na skrzyżowaniu sztuki, konserwacji i dydaktyki. Ukończenie prestiżowego Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki warszawskiej ASP świadczy nie tylko o wysokim poziomie umiejętności technicznych, ale także o głębokim rozumieniu historii i materii dzieła sztuki. Dalsze studia malarskie na UMCS pod okiem prof. Mieczysława Hermana, a także rozwijanie warsztatu pod kierunkiem prof. Piotra Bogusławskiego, pozwoliły artystce wypracować własny język plastyczny, osadzony w tradycji, ale otwarty na indywidualną ekspresję.

Olszewska-Kołodziejska z powodzeniem łączy działalność twórczą z pracą edukacyjną, co potwierdzają jej studia podyplomowe na kierunku pedagogicznym. To podejście humanistyczne – łączenie sztuki z potrzebą dzielenia się wiedzą – czyni z niej artystkę zaangażowaną i świadomą swojej roli kulturowej.

Jej twórczość koncentruje się na tematach pejzażowych – zarówno miejskich, jak i naturalnych – które stanowią pretekst do malarskiej medytacji nad relacją człowieka z otoczeniem. Charakterystyczna dla niej swobodna plama barwna oraz śmiałe zestawienia kolorystyczne budują atmosferę emocjonalnego rezonansu. Widać w nich subtelną wrażliwość na światło, przestrzeń i rytm kompozycji, ale przede wszystkim – autentyczną potrzebę opowiadania o świecie poprzez malarstwo.

Artystka aktywnie uczestniczy w życiu artystycznym, biorąc udział w plenerach, wystawach oraz ogólnopolskich wydarzeniach – co tylko potwierdza jej żywą obecność na scenie współczesnego malarstwa. Prezentacja prac na Biennale Malarstwa Architektonicznego w Olsztynie wskazuje, że nie boi się również wyzwań tematycznych, a jej twórczość rozwija się w dialogu z przestrzenią i architekturą.

Podsumowując – Aneta Olszewska-Kołodziejska to dojrzała artystka, której malarstwo stanowi harmonijne połączenie klasycznego warsztatu, emocjonalnej głębi i otwartości na świat. Jej obrazy, osadzone w realności, ale przeniknięte subiektywnym odczuciem, zapraszają widza do kontemplacji – nie tylko przedstawionych krajobrazów, ale i wewnętrznych krajobrazów duszy.