Anita Domeracka

Anita Domeracka (ur. 1976) – Kaszubka. Dyplom Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, dyplom Gdańskiej Szkoły Wyższej w Gdańsku.

Cały swój świat „obrabia” tylko jedną (jedyną) dłonią. Z powodu tej wrodzonej niepełnosprawności ruchowej na początku lat 90. zamknięto przed nią drzwi do wymarzonego liceum plastycznego, nie dopuszczając nawet do egzaminu... To podcięło jej skrzydła i spowodowało zaniechanie na wiele lat. Ale na dnie serca uśpiona tęsknota do malarstwa, obudziła się, niczym zew natury. A popełniana sztuka jest wymarzonym sensem jej życia, w którym oprócz manualnych trudów codzienności, pokonuje także wrodzone niedowidzenie, niestety, postępujące z wiekiem.

Osiągnięcia i wystawy: debiut na rynku dzieł sztuki SDA Warszawa (2020). Wystawy indywidualne, zbiorowe i plenerowe (2011-2023). Prace artystki znajdują się w prywatnych kolekcjach w Polsce i za granicą (USA, Norwegia, Niderlandy, Niemcy). Swoją sztukę angażuje lokalnie w pomoc charytatywną.

Popełniana twórczość jest odzwierciedleniem osobowości, temperamentu i przeżyć artystki. Nazywa ją "pejzażami duszy" i takie miano nosi otwarty cykl jej prac. A jej dusza jest wrażliwa, szlachetna, ekscentryczna i niepokorna oraz kolorowa. Stroni od monotonii i dlatego jej prace są różnorodne tematycznie i kolorystycznie. Maluje przedstawienia figuratywne, a pasja tworzenia zaciągnęła ją także w rewiry abstrakcjonizmu, który świetnie współgra ze swobodą ekspresji, jakiej chętnie się poddaje. Inspiracje czerpie z wielu nurtów, m. in. takich jak impresjonizm, ekspresjonizm, kubizm, secesja, koloryzm polski i abstrakcjonizm itp.. Na swoich płótnach przedstawia otaczającą rzeczywistość przetworzoną przez tryby własnej wrażliwości, ponieważ wyznaje zasadę, że fotografia zwolniła malarstwo z obowiązku jej odwzorowywania. Maluje także na życzenie, ale pod warunkiem swobody kreacji artystycznej we własnym stylu.

Cały dom zaanektowała na pracownię, liczną w sztalugi, narzędzia i akcesoria artystyczne oraz podobrazia, a na galerię domową składa się każdy kawałek ściany.

Artystka pracuje na materiałach plastycznych najwyższej klasy. Wyznaje zasadę, że podobraziem może być tak naprawdę obojętnie co, bo nigdy nie wiadomo, co znajdzie się w tzw. "pod ręką" gdy akurat wena ogarnie artystę swym natchnieniem... ale farby - bezapelacyjnie - muszą być pierwszej klasy. Uprawia malarstwo sztalugowe, głównie tworzy w technice olejnej na płótnie, szpachelkami i pędzlami - urzeka ją fakturowość farb. W szczególności upodobała sobie tłustą technikę olejną starych mistrzów, ale w nowoczesnym wydaniu "na bogato", jakże wdzięczną i z opiewaną ową głębią. Rzadziej tworzy w technice akrylowej i także kładąc farby w sowitej ilości, niczym bez opamiętania. Niekiedy maluje farbami akwarelowymi na papierze, w dbałości o intensywną pigmentację i nasycenie barw. Bardzo lubi rysować pastelami olejnymi.

W pracy twórczej eksploruje swoją wrażliwość i intuicyjność na otaczający świat, otwierając się na grę fascynacji, podziwu i piękna. W feerii barw, jaką stosuje w swoich dziełach malarskich, zawiera się ogromna radość pasji malarskiej, której doświadcza. Nasycone barwy i zdecydowane kontrasty odzwierciedlają jej siłę i upór dążenia do celu, wbrew przeciwnościom losu, a ekspresja i euforia, które ogarniają ją w każdym akcie twórczym zdradzają wrażliwość i intuicyjność w odczuwaniu świata. Czasami, wyraża ból i zawód, jakie są jej doświadczeniem, ale bardzo rzadko.

Domeracka maluje po swojemu, wyraziście i z mocą! Wypracowała swój rozpoznawalny styl, który wciąż rozwija w swoich poszukiwaniach plastycznych. Bliskie są jej słowa malarza Jana Cybisa: „Trzeba malować tak jak nikt - odkrycie ma być tylko twoje” - więc odkrywa, czerpiąc z tworzenia tyle radości, ile się da i z nadzieją patrząc w przyszłość. Córka Sara jest także plastykiem, a mąż Michał opoką (to on montuje zawieszki i pakuje obrazy). Dom dzielą z 3 psami i 5 kotami.