Wystawy

W najogólniejszym ujęciu malarstwo Michała Misiaka jest zaliczane do nurtu geometrycznego. Mechanizm działania jego obrazów jest analogiczny do tego, jakiego używali klasycy op–artu: przebieg blisko położonych równoległych, lub przecinających się gęsto linii, wprawia powierzchnię w wibrację, odsłaniając względność dwuwymiaru. Ujawniają się przestrzenie istniejące nie na zasadzie wzajemnego rozmieszczenia przedmiotów w perspektywie, nie „wymalowane na obrazie”, lecz wprost wyrażane przez obraz.

Camerimage to festiwal operatorów - ludzi po tej drugiej stronie, którzy są dziś nie tylko rzemieślnikami, ale również profesjonalistami. Muszą śledzić najnowsze technologie jednocześnie nie tracąc wrażliwości na plastyczność obrazu. W nawiązaniu do warsztatowego charakteru festiwalu na wystawie Janusza Kaniewskiego dominują prace work in progress. Nie są one ułożone chronologicznie czy według klientów, natomiast pokazują przekrój technik ilustracji używanych do poszukiwania i prezentacji pomysłu na przedmiot: 3d, Photoshop, Modele, Flamastry, ołówek Karisma. Projektant chciał pokazać, że tak jak w filmie pierwsze ujęcie może być doskonałe, tak i w designie czasem jeden rysunek wystarczy, żeby powstała cała koncepcja projektu. Bywa jednak też tak, że wykonuje się setki szkiców, by nie wybrać żadnego.

Stanisław Wejman urodził się w Jędrzejowie w 1944 roku. Grafik-malarz. Profesor ASP w Krakowie, gdzie prowadzi Pracownię Miedziorytu. Od 1967 roku bierze udział w zbiorowych i międzynarodowych pokazach grafiki, jednak najchętniej wystawia swe prace sam albo wspólnie z żoną Anną – również grafikiem.

Są różne typy zbieraczy. Amatorzy z definicji swoje kolekcje tworzą wedle zasady „podoba mi się, nie podoba”. Niektórym jednak nie chodzi już o piękno samego zdjęcia, ale raczej o to, kto na nim jest, a właściwie „jak wygląda”. Są to zbieracze ciał. Część z nich również fotografuje – czasem ukradkiem, pokątnie, częściej spędzając miły czas z modelką czy modelem sam na sam. Inni obiekty gromadzą – plakaty, fotografie – pieczołowicie wycinane z pism i gazet, kalendarze okolicznościowe, pocztówki. Obecnie swoje zbiory tworzą zazwyczaj w oparciu o zasoby cyberprzestrzeni. W specjalnych folderach XXX zapisują fotki wyłowione z sieci.

Twórczość Anny Baumgart zaliczana jest do nurtów sztuki krytycznej i sztuki feministycznej. Artystka podejmuje w swoich pracach tematy trudne i traumatyczne, patrzy ostrym, krytycznym okiem na schematy i stereotypy społeczne, na kwestie związane z niesprawiedliwością i relacjami władzy. Wystawa prac artystki zostanie otwarta 14 listopada o godz. 19.00 w Galerii Labirynt.

Jury pod przewodnictwem artysty malarza prof. Stanisława Tabisza- rektora ASP w krakowie, w składzie: art. mal. prof. Piotr Błażejewski-ASP Wrocław, art. mal. prof. Marek Sak - ASP Łódź, art. mal. dr Artur Przebindowski - Kraków, art. mal. Ryszard Dudek- dyrektor BWA Rzeszów spośród 392 prac 147 aytorów w pierwszym etapie zakwalifikowało do wystawy 89 obrazów 70 artystów.

Punktem wyjścia dla realizacji Damiana Reniszyna, studenta Wydziału Rzeźby i Działań Przestrzennych Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, jest powszechnie panujący zakaz dotykania dzieł sztuki w galeriach i muzeach oraz chęć sprowokowania widza do negacji ustalonej reguły. Autor nawiązując do form meblarskich, próbuje pobudzić odbiorcę do aktywnego doświadczania obiektów rzeźbiarskich, poszerzając ich problematykę o wartości dotykowe. Buduje obiekty w taki sposób, by mogły funkcjonować w różnych kompozycjach, a ich finalny sens zaistniał w kontakcie z odbiorcą.

Obsesyjne małpowanie zachowania, gestów i mimiki innych ludzi, które prowadzi do utraty tożsamości i identyfikacji ze swoją osobą. Ryba, szukając ratunku przed zębami drapieżników, w wyniku ewolucji zmieniła płetwy na skrzydła, aby szybować ponad morskimi falami. Mieszkańcy dwóch naprzeciwległych bloków, którzy nigdy się nie spotkali, codziennie o tej samej porze spoglądają na siebie przez okna, komunikując się bez użycia słów.
 


„Nie minął czas okrutnych cudów” to ostatnie zdanie powieści Stanisława Lema „Solaris”. Zuzanna Janin mówi o niej: „Ta powieść wydana w 1961 roku, jest moją bliźniaczą siostrą”. Tytuł wystawy zapowiada szereg nowych prac inspirowanych literaturą, szczególnie zaś tym właśnie dziełem: „Ostatnie zdanie”, rzeźby z cyklu „Pasygrafia. Solaris”, „TU. GPS”. Ostatnie zdanie pisarza – jest zwieńczeniem, ostatnim akordem – w pracy Janin odrywa się od pierwotnego kontekstu. Wydarte ze swojej macierzystej kreacji staje się rzeźbą, będącą samodzielnym, indywidualnym obiektem sztuki. Wystawa Zuzanny Janin będzie więc dotyczyła swoistej „przemiany literatury w rzeźbę”.

Wystawa "Nie-zapamiętanie" prezentuje głównie najnowsze prace Moniki Chlebek. Wiele z nich, powstałych specjalnie na ten pokaz, otwiera nową ścieżkę w twórczości artystki. Towarzyszące jej przez kilka ostatnich lat tematy skażonej niewinności, lęków czyhających w dziecinnym pokoju oraz pełnej niepokoju przemiany z dziewczynki w kobietę, jakie rozwijała w cyklach "Złe sny" i "Mrówka kryje się pod ubraniem", teraz określa ona jako zamknięty etap.

Piotr Bujak definiuje siebie jako artystę-badacza zajmującego się uprawianiem nauki poprzez sztuki audiowizualne. Jego wystawa w Kronice składa się z serii wielokanałowych instalacji (wideo-haiku, wideo-aforyzmy) audiowizualnych tworzących rodzaj anty-kompasu.

„Olsztyńskie Biennale Sztuki" to prezentacja twórczości artystów środowiska olsztyńskiego oraz województwa warmińsko-mazurskiego, a jednocześnie jedno z najbardziej prestiżowych wydarzeń artystycznych w regionie. W konkursie mogą brać udział artyści należący do olsztyńskiego okręgu ZPAP, członkowie Koła Młodych przy ZPAP okręgu olsztyńskiego oraz artyści niezrzeszeni, a posiadający dyplom (mgr) ukończenia wyższej uczelni artystycznej lub wydziałów i kierunków artystycznych, zameldowani na terenie województwa warmińsko-mazurskiego.

Tomasz Dominik – malarz, grafik, autor rejestracji wideo. Urodził się w 1955 roku w Warszawie. Studiował na Wydziale Malarstwa warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowni Jacka Sienickiego, gdzie w 1980 roku otrzymał dyplom ze specjalizacją dodatkową z ceramiki i litografii.

Targi w Strefie Sztuki to inicjatywa stworzona przez grupę Absolwentów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Celem “Strefy Sztuki” jest promocja młodych artystów poprzez cykliczne targi, na których oprócz kupna oryginalnych dzieł, każdy będzie mógł spotkać się z twórcami, poszerzyć swoje informacje na temat trendów w sztuce oraz technik tworzenia prac z zakresu malarstwa, grafiki, ceramiki, tkaniny czy pozłotnictwa.

Wystawa związana z 33. edycją Konkursu im. Marii Dokowicz, organizowanego przez Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu.Maria Dokowicz ukończyła poznańską uczelnię w 1932 roku. W swoim testamencie zapisała 10 tysięcy dolarów na coroczne twórcze stypendium zagraniczne dla najzdolniejszego absolwenta.

Łódź Design Festival to wydarzenie, które od 2007 r. tworzy platformę wymiany myśli i doświadczeń dla środowisk twórczych identyfikujących się z szeroko rozumianym designem, oraz dla biznesu. Dzięki staraniom organizatora imprezy – Łódź Art Center – oraz wsparciu licznych partnerów, festiwal w ciągu kilku lat przeistoczył się z lokalnej, składającej się z paru wystaw imprezy, urastając do rangi największego w Polsce wydarzenia w całości poświęconego projektowaniu. Prezentuje on design w różnych jego odsłonach – od wzornictwa przemysłowego, poprzez art i craft design, projektowanie graficzne i architekturę, aż po modę.

Janusz Kaniewski, jeden z najważniejszych polskich projektantów, wydaje wyjątkowy album „Design”. W książce prezentuje historię najciekawszych realizacji, tajniki warsztatu pracy designera, kreśli wizję przyszłości designu. Premiera wydawnictwa odbędzie się 18 października br. na ul. Mysiej 3 w Warszawie. Dodatkową atrakcją dla fanów designu jest wystawa prac Janusza Kaniewskiego: „Design: Illustration”, prezentująca proces powstawania poszczególnych projektów. Odbędzie się ona w dniach 19-20 października pod tym samym adresem. Wystawa ma charakter otwarty, wstęp wolny.

Romowie żyją obok nas, jednak wiele nas dzieli, a najbardziej nasze spojrzenie na tych obcych etnicznie współmieszkańców. Są tu, a zarazem pozostają nieobecni – ignorowani lub nienawidzeni. Wystawa zaprezentuje m.in. zbiór sztychów, fotografii i obrazów (powstałych od XIX do XX wieku), pokazujących stereotypowy obraz Romów w sztuce polskiej. „[…] akt kolonizacji Romów przez europejską większość dokonuje się w sposób najbardziej widoczny na płaszczyźnie wizualnej”* (Timea Junghaus).

Rolf Giegold (ur. 1970r. w Erlangen, w Niemczech); studiował archeologię w latach 1990-1993 na Uniwersytecie Saarland w Saarbrücken oraz na Uniwersytecie Crecte w Rethymnon. W latach 1993-99 studiował sztukę w Hochschule der Bildenden Künste Saar, Saarbrücken i w Ecole Nationale des Beaux-Arts, Dijon. W sztuce zajmuje się przede wszystkim instalacją dźwiękową, obiektami, fotografią, pracami na papierze i w przestrzeni otwartej. Swoje prace artystyczne prezentował na wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych.

Troje artystów, trzy różne spojrzenia na sztukę...