Wystawy

"Kolacja na Hucie” to realizowana od 2007 roku artystyczno-społeczna inicjatywa Jakuba Słomkowskiego, który wraz ze Stowarzyszeniem Nie Z Tej Bajki zwraca uwagę na zapomnianą i niszczejącą od lat nieczynną XIXwieczną Hutę w Ostrowcu Świętokrzyskim. Poprzez zaproszenie ludzi na kolację, pośrodku byłego głównego planu Huty, artysta zwraca uwagę nie tylko na to konkretne miejsce, ale też wyczula zwiedzających do odszukiwania podobnych miejsc w całej Polsce. „Kolacja na Hucie” ma na celu ożywienie Starej Huty przy wykorzystaniu potencjału jaki drzemie w obiektach o industrialnej architekturze. Podczas kolacji każdy uczestnik może się zaprezentować, bądź zrealizować własny projekt: koncert, performans, happening, projekcje filmów i specjalnie przygotowanych wizualizacji. Wystawa w Galerii Kordegarda przedstawia dokumentację akcji „Kolacja na Hucie” z 5 lat jej istnienia, a także pokazuje prace, które powstały na skutek inspiracji hutą i tematem przestrzeni opuszczonej. Wystawie będą towarzyszyć liczne działania performatywne, koncerty, wykłady i happeningi.

"Kolacja na Hucie” to realizowana od 2007 roku artystyczno-społeczna inicjatywa Jakuba Słomkowskiego, który wraz ze Stowarzyszeniem Nie Z Tej Bajki zwraca uwagę na zapomnianą i niszczejącą od lat nieczynną XIXwieczną Hutę w Ostrowcu Świętokrzyskim. Poprzez zaproszenie ludzi na kolację, pośrodku byłego głównego planu Huty, artysta zwraca uwagę nie tylko na to konkretne miejsce, ale też wyczula zwiedzających do odszukiwania podobnych miejsc w całej Polsce. „Kolacja na Hucie” ma na celu ożywienie Starej Huty przy wykorzystaniu potencjału jaki drzemie w obiektach o industrialnej architekturze. Podczas kolacji każdy uczestnik może się zaprezentować, bądź zrealizować własny projekt: koncert, performans, happening, projekcje filmów i specjalnie przygotowanych wizualizacji. Wystawa w Galerii Kordegarda przedstawia dokumentację akcji „Kolacja na Hucie” z 5 lat jej istnienia, a także pokazuje prace, które powstały na skutek inspiracji hutą i tematem przestrzeni opuszczonej. Wystawie będą towarzyszyć liczne działania performatywne, koncerty, wykłady i happeningi.

Najnowszy projekt Szymona Rogińskiego pełny jest wizualnych paradoksów i nieoczywistości. Choć wiele z jego zdjęć powstaje bez wyraźnych manipulacji, to jednak często efektem działań Rogińskiego są przedstawienia zmierzające w stronę abstrakcji. Tak stało się chociażby w fotografiach, na których ukazał on płynące po nocnej tafli Wisły tytułowe kry lodowe, obserwowane z perspektywy jednego z warszawskich mostów. Jak sam pisze o swoich pracach: „Te fantastyczne formy zlepiają się w coraz to większe płaszczyzny, stopniowo ogarniając rzekę i tworząc w końcu lodową pokrywę, która płynąc przez miasto wydaje złowieszcze dźwięki. [...] Nocą, na czarnym tle wody ich kształty stają się najbardziej widoczne i dostrzegam je jako zmienne, dryfujące z prądem rzeki abstrakcyjne obrazy.” Złowieszczy nastrój, o którym wspomina Rogiński, cechuje fotografie z tego cyklu, w których nie brakuje odniesień do negatywnej symboliki mroku, i które zdają się ponadto eksplorować najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki.

Najnowszy projekt Szymona Rogińskiego pełny jest wizualnych paradoksów i nieoczywistości. Choć wiele z jego zdjęć powstaje bez wyraźnych manipulacji, to jednak często efektem działań Rogińskiego są przedstawienia zmierzające w stronę abstrakcji. Tak stało się chociażby w fotografiach, na których ukazał on płynące po nocnej tafli Wisły tytułowe kry lodowe, obserwowane z perspektywy jednego z warszawskich mostów. Jak sam pisze o swoich pracach: „Te fantastyczne formy zlepiają się w coraz to większe płaszczyzny, stopniowo ogarniając rzekę i tworząc w końcu lodową pokrywę, która płynąc przez miasto wydaje złowieszcze dźwięki. [...] Nocą, na czarnym tle wody ich kształty stają się najbardziej widoczne i dostrzegam je jako zmienne, dryfujące z prądem rzeki abstrakcyjne obrazy.” Złowieszczy nastrój, o którym wspomina Rogiński, cechuje fotografie z tego cyklu, w których nie brakuje odniesień do negatywnej symboliki mroku, i które zdają się ponadto eksplorować najgłębsze zakamarki ludzkiej psychiki.

Już od 35 lat, co roku, grupa wybitnych artystów i projektantów z całego świata przyjeżdża do Polski, aby pracować razem w dolnośląskich fabrykach porcelany. Międzynarodowe Sympozjum Ceramiki „Porcelana Inaczej” stało się platformą, dzięki której artyści ceramicy - zarówno początkujący jak i doświadczeni, reprezentujący różne kultury (od USA, przez Europę do Daleki Wschód) - mogą się spotkać, poznać i wspólnie pracować, ucząc się od siebie nawzajem i czerpiąc z wzajemnych - często bardzo różnych - doświadczeń.

Już od 35 lat, co roku, grupa wybitnych artystów i projektantów z całego świata przyjeżdża do Polski, aby pracować razem w dolnośląskich fabrykach porcelany. Międzynarodowe Sympozjum Ceramiki „Porcelana Inaczej” stało się platformą, dzięki której artyści ceramicy - zarówno początkujący jak i doświadczeni, reprezentujący różne kultury (od USA, przez Europę do Daleki Wschód) - mogą się spotkać, poznać i wspólnie pracować, ucząc się od siebie nawzajem i czerpiąc z wzajemnych - często bardzo różnych - doświadczeń.

Wystawę tworzą zwycięskie prace z konkursu fotograficznego „Wildlife Photographer of the Year 2011", organizowanego przez „BBC Wildlife Magazine" oraz Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Konkurs odbywa się rokrocznie od 1965 roku - i w miarę swojego rozwoju stał się najbardziej cenionym i największym w świecie przedsięwzięciem z zakresu fotografii dzikiej przyrody. Każdorazowo jego efektem jest wystawa, pokazywana w kilkudziesięciu krajach na wszystkich kontynentach.

Wystawę tworzą zwycięskie prace z konkursu fotograficznego „Wildlife Photographer of the Year 2011", organizowanego przez „BBC Wildlife Magazine" oraz Muzeum Historii Naturalnej w Londynie. Konkurs odbywa się rokrocznie od 1965 roku - i w miarę swojego rozwoju stał się najbardziej cenionym i największym w świecie przedsięwzięciem z zakresu fotografii dzikiej przyrody. Każdorazowo jego efektem jest wystawa, pokazywana w kilkudziesięciu krajach na wszystkich kontynentach.

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Gert Weigelt o wystawie: „Od pamiętnego i przełomowego spektaklu Sacre du Printemps (Święto wiosny), 1975, towarzyszyłem Teatrowi Tańca z Wuppertalu jako fotograf. Od tamtego momentu fotografowałem wszystkie sztuki – sama Pina nazywała tak swoje produkcje – w oryginalnej obsadzie. Było ich razem 38. Naturalnie jest rzeczą niemożliwą, by w ramach jednej wystawy przedstawić kompleksowo dzieło życia tej wybitnej choreografki. Mogłem starać się jedynie je przybliżyć. Zamiast podejmować daremny wysiłek dokumentowania, który z pewnością i tak by się nie powiódł, postawiłem na inny atut sztuki fotografii, mianowicie na jej artystyczną autonomię. Moim celem było ukazanie całej choreografii danej sztuki w jednym zdjęciu. Zabieg niemal utopijny, ale z pewnością konieczny, jeśli chce się sprostać stawianym sobie wymaganiom, utrzymać wysoko postawioną poprzeczkę.

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Najnowszy projekt Anny Drońskiej jest próbą sformułowania odpowiedzi na temat źródeł kryzysu ekologicznego i zachwiania równowagi między człowiekiem a jego naturalnym środowiskiem. Powstały w jego wyniku cykl prac ma zwrócić uwagę na kryzys wartości we współczesnej kulturze, ze szczególnym naciskiem na zjawisko coraz szybszego odchodzenia od natury na rzecz ciągle wzrastającej konsumpcji i rozwijającej się w zastraszającym tempie industrializacji świata. Analiza tego zagadnienia przeprowadzona została w nowym kontekście: kontemplacji miejsc odzyskanych przez przyrodę po opuszczeniu ich przez człowieka. Podjęte w ramach projektu artystyczne poszukiwania obejmują obszar zjawisk i miejsc najpierw zaanektowanych, a następnie zdegradowanych i pozostawionych przez ludzi. Kluczowym przesłaniem projektu jest nadanie tym miejscom nowego wymiaru znaczeń i wartości. /…/

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Projekt Emotikon swoją pierwszą odsłonę miał w Muzeum Sztuki w Łodzi wiosną 2011. Wystawa jest podsumowaniem podróży, jaką na początku ubiegłego roku Robert Rumas i Piotr Wyrzykowski odbyli po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Turcję, Gruzję, Ukrainę oraz Rumunię w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści, niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści, tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Punktem wyjścia dla wystawy „Prowizorka” jest kategoria tymczasowości, doraźności, prowizoryczności - permanentna prowizoryczność, która staje się symptomem współczesności. Prowizoryczność może być atutem, kiedy przyjmuje formę pomysłowości i sprytu w tworzeniu funkcjonalnych obiektów materialnych. Tymczasowa przydatność danej rzeczy przynosi natychmiastową radość. Wielokrotnie jednak kojarzona jest także z niechlujstwem, powierzchownym byciem w świecie, krótkotrwałą refleksją, bądź nawet jej brakiem. Oznacza krótkotrwałość w działaniu, brak wyznaczonych celów. Paradoksalnie może stać się stanem permanentnym, kiedy zaciera się różnica między sprawnym rozwikłaniem problemów, szybkim niwelowaniem przeszkód a pobieżnym ich rozwiązywaniem. Pojawia się wówczas pytanie - czy mamy do czynienia z pochopnością czy geniuszem tworzenia? A może stan perfekcyjny nie istnieje, doskonałość nigdy nie była ludzką domeną.

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”

Jan Berdyszak od początku swojej twórczości zajmuje się problematyką widzenia i procesu percepcji obserwowanych w szczególnych warunkach, między innymi takich jak ostre światło i głęboka ciemność, a także cień. Cień – jako wartość występująca pomiędzy światłem a ciemnością – wydaje się szczególnie interesujący, gdyż wiąże się on z niewyraźnością, nieostrością, przezroczystością, warstwowością i gęstością oraz niepewnością postrzegania. Jak pokazuje dorobek tego Artysty właśnie w owej sferze pomiędzy skrajnymi wartościami mogą zachodzić zjawiska najbardziej frapujące, ujawniające zaskakujące i zazwyczaj pomijane aspekty rzeczywistości. Jan Berdyszak zanotował w szkicowniku 16 w 1963 roku: „(…)miejsce pomiędzy jest podatne na zmienne treści. Podatność na zmienność treści i interpretacji powstaje na styku niejednorodności rzeczywistości.”