Wystawy

Przekrojowa wystawa 100 Lat Plakatu Rosyjskiego. Pokażemy wybór 122 najbardziej reprezentatywnych dzieł ze stuletniej historii tej dziedziny sztuki w Rosji. Wystawa eksponowana będzie w Biurze Wystaw Artystycznych (plakat reklamowy i kulturalny) oraz w Muzeum Karkonoskim (plakat propagandowy i społeczny). Plakaty pochodzą ze zbiorów Biblioteki Narodowej w Moskwie, zostały nam udostępnione przez art. pl. Jacka Wolffa. Wyboru prac dokonała Agata Saraczyńska. Na wystawie zgromadzono plakaty przekrojowo ukazujące dzieje tej dyscypliny sztuki, od secesyjnych początków, poprzez czasy rewolucji i wojny, trudy budowy socjalizmu, podbój kosmosu, aż po czasy pierestrojki. Zebrane plakaty stanowią wybór o różnorodnej tematyce, zaprezentujemy plakaty reklamowe, kulturalne, agitacyjne, wojenne, społeczne... Pochodzą one z różnych lat i są dziełami wielu autorów, od secesyjnych plakatów Taburina, Ponomarenki czy Kalmansona poprzez konstruktywistyczne prace Lisickiego, Rodczenki, Majakowskiego, do socrealistycznych plakatów Chudowa, Sawostiuka czy Uspienskiego. Jest to zbiór plakatów intrygujących, niejednokrotnie klasycznie pięknych, czasem prawdziwie groźnych. Prace prezentowane na wystawie zaopatrzone są w metryczki z tłumaczeniami tekstów znajdujących się na plakatach dla osób nie znających języka rosyjskiego. Wystawa poza swoimi walorami artystycznymi spełnia również rolę edukacyjną. Jest ona dla młodego pokolenia znakomitą lekcją historii, polityki, kultury i propagandy minionej epoki.

Kurator Szymon Piotr Kubiak, mówiąc o koncepcji wystawy wskazuje na wzmożone zainteresowanie historycznymi początkami kolekcjonerstwa i wystawiennictwa – zarówno na polu badań naukowych, praktyk muzealnych, jak i projektów artystycznych. Kluczowa rola przypada w tej refleksji pojęciom kunst- i wunderkamer, czyli pierwszych nowożytnych przestrzeni opisania świata za pomocą zgromadzonych przedmiotów. Pośród szczególnie pięknych fragmentów raf koralowych, rzadkich gatunków motyli, krucyfiksów z kości słoniowej i drewnianych modeli ludzkich płodów, znajdowały się także obiekty o wyjątkowym, transgresyjnym charakterze (np. rogi jednorożca).

Kurator Szymon Piotr Kubiak, mówiąc o koncepcji wystawy wskazuje na wzmożone zainteresowanie historycznymi początkami kolekcjonerstwa i wystawiennictwa – zarówno na polu badań naukowych, praktyk muzealnych, jak i projektów artystycznych. Kluczowa rola przypada w tej refleksji pojęciom kunst- i wunderkamer, czyli pierwszych nowożytnych przestrzeni opisania świata za pomocą zgromadzonych przedmiotów. Pośród szczególnie pięknych fragmentów raf koralowych, rzadkich gatunków motyli, krucyfiksów z kości słoniowej i drewnianych modeli ludzkich płodów, znajdowały się także obiekty o wyjątkowym, transgresyjnym charakterze (np. rogi jednorożca).

„Klitoridektomia to projekt interdyscyplinarny obejmujący: videopoezję, wiersze w formie drukowanej oraz grafiki (kolografie). Klitoridektomia to słowo-klucz i tytuł jednego z wierszy, bezpośrednio nawiązujący do brutalnego afrykańskiego „rytuału”. Tekst ten zwraca uwagę na okrucieństwo oraz upokorzenie wynikające z tego zabiegu, efekt bezrefleksyjnie przyjmowanej ideologii. Jednak klitoridektomia ewokuje wszelkie negatywne zjawiska towarzyszące patriarchalnej kulturze: przemoc, hierarchizację, nadużywanie władzy (wobec kobiety, Innego, ciała, nieopisanego/nieoswojonego). Na gruncie europejskim jest to przemoc niejednokrotnie bardziej zawoalowana i nie zawsze przybierająca formę bezpośredniego przymusu. Czasem nie staje się tak oczywista, a często jest wręcz ukryta.

„Klitoridektomia to projekt interdyscyplinarny obejmujący: videopoezję, wiersze w formie drukowanej oraz grafiki (kolografie). Klitoridektomia to słowo-klucz i tytuł jednego z wierszy, bezpośrednio nawiązujący do brutalnego afrykańskiego „rytuału”. Tekst ten zwraca uwagę na okrucieństwo oraz upokorzenie wynikające z tego zabiegu, efekt bezrefleksyjnie przyjmowanej ideologii. Jednak klitoridektomia ewokuje wszelkie negatywne zjawiska towarzyszące patriarchalnej kulturze: przemoc, hierarchizację, nadużywanie władzy (wobec kobiety, Innego, ciała, nieopisanego/nieoswojonego). Na gruncie europejskim jest to przemoc niejednokrotnie bardziej zawoalowana i nie zawsze przybierająca formę bezpośredniego przymusu. Czasem nie staje się tak oczywista, a często jest wręcz ukryta.

Wystawa Sztuczność prezentuje prace trojga artystów: Karoliny Breguły, Michała Jelskiego i Krzysztofa Pijarskiego. Każde z nich, w odmienny i specyficzny dla siebie sposób, podejmuje dialog z istniejącymi obiektami sztuki. W swoich realizacjach korzystają z fotografii, rezygnując jednak z jej podstawowej funkcji – rejestrowania i dokumentowania rzeczywistości taką, jaką jest. Na tematy swoich prac wybierają istniejące fotografie (Jelski), gesty artystyczne (Breguła) czy przestrzeń muzeum (Pijarski). Realizacje łączy to, że są zbudowane wokół już istniejących i funkcjonujących w uznanym kanonie dzieł sztuki lub wokół miejsc do celebracji sztuki przeznaczonych. Sztuczność nie pokazuje więc niczego z poza świata wytworzonego. Jest reakcją na ten świat, dostarcza jego nowych obrazów.

Wystawa Sztuczność prezentuje prace trojga artystów: Karoliny Breguły, Michała Jelskiego i Krzysztofa Pijarskiego. Każde z nich, w odmienny i specyficzny dla siebie sposób, podejmuje dialog z istniejącymi obiektami sztuki. W swoich realizacjach korzystają z fotografii, rezygnując jednak z jej podstawowej funkcji – rejestrowania i dokumentowania rzeczywistości taką, jaką jest. Na tematy swoich prac wybierają istniejące fotografie (Jelski), gesty artystyczne (Breguła) czy przestrzeń muzeum (Pijarski). Realizacje łączy to, że są zbudowane wokół już istniejących i funkcjonujących w uznanym kanonie dzieł sztuki lub wokół miejsc do celebracji sztuki przeznaczonych. Sztuczność nie pokazuje więc niczego z poza świata wytworzonego. Jest reakcją na ten świat, dostarcza jego nowych obrazów.

Wystawa Sztuczność prezentuje prace trojga artystów: Karoliny Breguły, Michała Jelskiego i Krzysztofa Pijarskiego. Każde z nich, w odmienny i specyficzny dla siebie sposób, podejmuje dialog z istniejącymi obiektami sztuki. W swoich realizacjach korzystają z fotografii, rezygnując jednak z jej podstawowej funkcji – rejestrowania i dokumentowania rzeczywistości taką, jaką jest. Na tematy swoich prac wybierają istniejące fotografie (Jelski), gesty artystyczne (Breguła) czy przestrzeń muzeum (Pijarski). Realizacje łączy to, że są zbudowane wokół już istniejących i funkcjonujących w uznanym kanonie dzieł sztuki lub wokół miejsc do celebracji sztuki przeznaczonych. Sztuczność nie pokazuje więc niczego z poza świata wytworzonego. Jest reakcją na ten świat, dostarcza jego nowych obrazów.

Indywidualna wystawa Kamila Kuskowskiego „Szczęście w nieszczęściu” podejmuje temat zjawiska zwanego zabobonnością. Składające się na tę ekspozycję prace malarskie, wideo, obiekty i instalacje odnoszą się do występujących w kulturze współczesnej wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu nadprzyrodzonych mocy, które mogą sprowadzić nieszczęście bądź przeciwnie – uchronić od zła.

Indywidualna wystawa Kamila Kuskowskiego „Szczęście w nieszczęściu” podejmuje temat zjawiska zwanego zabobonnością. Składające się na tę ekspozycję prace malarskie, wideo, obiekty i instalacje odnoszą się do występujących w kulturze współczesnej wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu nadprzyrodzonych mocy, które mogą sprowadzić nieszczęście bądź przeciwnie – uchronić od zła.

Indywidualna wystawa Kamila Kuskowskiego „Szczęście w nieszczęściu” podejmuje temat zjawiska zwanego zabobonnością. Składające się na tę ekspozycję prace malarskie, wideo, obiekty i instalacje odnoszą się do występujących w kulturze współczesnej wierzeń i praktyk opartych na przekonaniu o istnieniu nadprzyrodzonych mocy, które mogą sprowadzić nieszczęście bądź przeciwnie – uchronić od zła.

Proces, rozumiany jako szereg następujących po sobie czynności i zdarzeń, już z samej definicji jest zmienny i złożony. Każdy jego etap powstaje na podwalinie wcześniejszych faz, będąc jednocześnie przekaźnikiem idei i czynnikiem budującym kolejne ogniwa łańcucha wcześniej wyznaczonego porządku. Podobnie złożony i różnorodny jest wachlarz form wypowiedzi, którymi posługuje się Kamila Szczęsna, artystka na wskroś interdyscyplinarna, zajmująca się na co dzień rysunkiem, malarstwem, wideo i ceramiką.

Proces, rozumiany jako szereg następujących po sobie czynności i zdarzeń, już z samej definicji jest zmienny i złożony. Każdy jego etap powstaje na podwalinie wcześniejszych faz, będąc jednocześnie przekaźnikiem idei i czynnikiem budującym kolejne ogniwa łańcucha wcześniej wyznaczonego porządku. Podobnie złożony i różnorodny jest wachlarz form wypowiedzi, którymi posługuje się Kamila Szczęsna, artystka na wskroś interdyscyplinarna, zajmująca się na co dzień rysunkiem, malarstwem, wideo i ceramiką.

Proces, rozumiany jako szereg następujących po sobie czynności i zdarzeń, już z samej definicji jest zmienny i złożony. Każdy jego etap powstaje na podwalinie wcześniejszych faz, będąc jednocześnie przekaźnikiem idei i czynnikiem budującym kolejne ogniwa łańcucha wcześniej wyznaczonego porządku. Podobnie złożony i różnorodny jest wachlarz form wypowiedzi, którymi posługuje się Kamila Szczęsna, artystka na wskroś interdyscyplinarna, zajmująca się na co dzień rysunkiem, malarstwem, wideo i ceramiką.

Mistrz w dobrej formie! Zbigniew Makowski, 82-letni surrealista z Warszawy, po czterech latach od pamiętnej „Biblioteki Aleksandryjskiej”, która zgromadziła w Zderzaku wybitnych humanistów Krakowa, znowu powraca! Tym razem Makowski wystawi kilkadziesiąt obrazów Zwierząt na papierach.

Mistrz w dobrej formie! Zbigniew Makowski, 82-letni surrealista z Warszawy, po czterech latach od pamiętnej „Biblioteki Aleksandryjskiej”, która zgromadziła w Zderzaku wybitnych humanistów Krakowa, znowu powraca! Tym razem Makowski wystawi kilkadziesiąt obrazów Zwierząt na papierach.

Mistrz w dobrej formie! Zbigniew Makowski, 82-letni surrealista z Warszawy, po czterech latach od pamiętnej „Biblioteki Aleksandryjskiej”, która zgromadziła w Zderzaku wybitnych humanistów Krakowa, znowu powraca! Tym razem Makowski wystawi kilkadziesiąt obrazów Zwierząt na papierach.

Marcin Berdyszak (ur. 1964) jest nie tylko cenionym artystą, ale także pedagogiem na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu i animatorem życia artystycznego. Studiował w PWSSP w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny), od 1989 roku związany jest z macierzystą uczelnią, pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego i prowadzi pracownię działań przestrzennych na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych oraz zajęcia z warsztatów twórczości edukacyjnej na Wydziale Edukacji Artystycznej, obecnie rektor Uniwersytetu Artystycznego. Zajmuje się sztuką instalacji i obiektu.

Marcin Berdyszak (ur. 1964) jest nie tylko cenionym artystą, ale także pedagogiem na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu i animatorem życia artystycznego. Studiował w PWSSP w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny), od 1989 roku związany jest z macierzystą uczelnią, pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego i prowadzi pracownię działań przestrzennych na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych oraz zajęcia z warsztatów twórczości edukacyjnej na Wydziale Edukacji Artystycznej, obecnie rektor Uniwersytetu Artystycznego. Zajmuje się sztuką instalacji i obiektu.

Marcin Berdyszak (ur. 1964) jest nie tylko cenionym artystą, ale także pedagogiem na Uniwersytecie Artystycznym w Poznaniu i animatorem życia artystycznego. Studiował w PWSSP w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny), od 1989 roku związany jest z macierzystą uczelnią, pracuje na stanowisku profesora zwyczajnego i prowadzi pracownię działań przestrzennych na Wydziale Rzeźby i Działań Przestrzennych oraz zajęcia z warsztatów twórczości edukacyjnej na Wydziale Edukacji Artystycznej, obecnie rektor Uniwersytetu Artystycznego. Zajmuje się sztuką instalacji i obiektu.