Wystawy

W kolekcji międzynarodowego plakatu poznańskiego Muzeum znajdują się prace artystów od Alfonsa Muchy po współczesnych twórców takich jak Gunter Rambow czy Alain Le Quernec (obaj nagrodzeni przez Muzeum Nagrodą im. Jana Lenicy), w tym także znakomitych artystów polskich, spośród których wymienić można chociażby Jana Młodożeńca, Jana Lenicę, czy Henryka Tomaszewskiego. Poznańska kolekcja zawiera także kilka plakatów takich znakomitości jak Andy Warhol, Roy Lichtenstein, Robert Rauschenberg, Joan Miró oraz Salvador Dali (które również prezentowane są na wystawie).

Wystawa jest pokazem projektu Dawka Letalna rozpoczętego w 2010 roku oraz kilku nowszych prac. Dawka Letalna składa się z trzech elementów: filmu 13 minut, obiektu Komora Lemkina oraz Poczekalni złożonej z dwóch figur w plastikowych workach na zwłoki oświetlonych lampą warsztatową. Prace składające się na Dawkę Letalną koncentrują się na granicy pomiędzy życiem i śmiercią, zarówno w ujęciu jednostkowym, jak również z uwzględnieniem określonych, „śmiercionośnych” kontekstów historycznych.

Wystawa jest pokazem projektu Dawka Letalna rozpoczętego w 2010 roku oraz kilku nowszych prac. Dawka Letalna składa się z trzech elementów: filmu 13 minut, obiektu Komora Lemkina oraz Poczekalni złożonej z dwóch figur w plastikowych workach na zwłoki oświetlonych lampą warsztatową. Prace składające się na Dawkę Letalną koncentrują się na granicy pomiędzy życiem i śmiercią, zarówno w ujęciu jednostkowym, jak również z uwzględnieniem określonych, „śmiercionośnych” kontekstów historycznych.

Wystawa przedstawia licencjacki projekt dyplomowy studenta Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. Szpilski jest studentem fotografiii, a jego praca opiera się na autobiograficznej opowieści konfrontującej jego relacje z matką. W kwietniu tego roku była prezentowana w Galerii BWA we Wrocławiu

„Okropności zabawy” Piotra Kmity to seria prac graficznych nawiązujących do cyklu „Okropności wojny” Francisco Goi. Kmita przygląda się coraz bardziej widocznej w mediach tendencji do szukania specyficznie rozumianych podniet płynących z oglądania bólu, cierpienia i przemocy. Filmy i programy takie jak „Jackass” lub nawet niektóre pozornie nieszkodliwe kreskówki (np. „Tom i Jerry”) pod przykrywką radosnej zabawy kryją często bardzo brutalny przekaz.

„Okropności zabawy” Piotra Kmity to seria prac graficznych nawiązujących do cyklu „Okropności wojny” Francisco Goi. Kmita przygląda się coraz bardziej widocznej w mediach tendencji do szukania specyficznie rozumianych podniet płynących z oglądania bólu, cierpienia i przemocy. Filmy i programy takie jak „Jackass” lub nawet niektóre pozornie nieszkodliwe kreskówki (np. „Tom i Jerry”) pod przykrywką radosnej zabawy kryją często bardzo brutalny przekaz.

Zanim wjadą buldożery to tytuł pierwszej interwencji Galerii Starter w warszawskiej siedzibie przy Andersa 13. Na przekór oczekiwaniom jakie niesie ze sobą premiera (powinna być spektakularna i efektowna) ekipa Galerii Starter postanowiła odwrócić sytuację – zamiast powitalnego splendoru anarchizujące pożegnanie. Opuszczają miejsce zanim na dobre w nim zagoszczą. W perspektywie końca za akty nieskrępowanej kreatywności nie grozi im nic. Psychiczny komfort i wandalizm kontrolowany idą w parze. Zawłaszczają przestrzeń spontanicznie i niezobowiązująco zanim stanie się coś nieodwracalnego, zanim wjadą buldożery.

Wystawa Elin Drougge w Galerii Dolnej zamyka realizowany przez Bunkier Sztuki – we współpracy z Grünerlokka Lufthavn – roczny projekt Ekonomia utraty, Joanna Pawlik i Elin Drougge. Prace powstały specjalnie na tę wystawę, a ich realizację poprzedził pobyt studyjny artystki w Krakowie. Jest to pierwsza prezentacja jej twórczości w Polsce.

Wystawa Elin Drougge w Galerii Dolnej zamyka realizowany przez Bunkier Sztuki – we współpracy z Grünerlokka Lufthavn – roczny projekt Ekonomia utraty, Joanna Pawlik i Elin Drougge. Prace powstały specjalnie na tę wystawę, a ich realizację poprzedził pobyt studyjny artystki w Krakowie. Jest to pierwsza prezentacja jej twórczości w Polsce.

Prace Doroty Podlaskiej podejmują najczęściej tematy dotyczące prywatnej sfery życia artystki. Ważnym wątkiem jej twórczości jest narracyjność. Często posługuje się naiwną i sentymentalną konwencją romansu lub pamiętnika, formą przypominającą klatki z filmów i rysunki z komiksów. Jej główne medium to malarstwo figuratywne, dla którego wypracowała specyficzny sposób prezentacji. Niewielkich rozmiarów obrazy i obiekty aranżuje w instalacje. Tworzy też fotograficzne dokumentacje, akcje, interwencje w przestrzeniach, projektuje książki i wydawnictwa.

Prace Doroty Podlaskiej podejmują najczęściej tematy dotyczące prywatnej sfery życia artystki. Ważnym wątkiem jej twórczości jest narracyjność. Często posługuje się naiwną i sentymentalną konwencją romansu lub pamiętnika, formą przypominającą klatki z filmów i rysunki z komiksów. Jej główne medium to malarstwo figuratywne, dla którego wypracowała specyficzny sposób prezentacji. Niewielkich rozmiarów obrazy i obiekty aranżuje w instalacje. Tworzy też fotograficzne dokumentacje, akcje, interwencje w przestrzeniach, projektuje książki i wydawnictwa.

Prace Marzeny Nowak charakteryzuje subtelna struktura uwidaczniająca i nadająca formę ulotności i kruchości. Dla psychiki i emocji stwarza ona z konceptualną precyzją zredukowane abstrakcyjne „obrazy“ odbierane przy tym w sposób bardzo zmysłowy. Artystka swobodnie przekracza granice łącząc tematycznie malarstwo, rysunek, fotografię, wideo, instalacje i obiekty, uświadamiając jednocześnie relacje między osobistymi doświadczeniami a uwarunkowaniem socjokulturowym. Centralną rolę odgrywa przy tym przekształcająca siła pamięci, w której pierwotne fakty i późniejsze projekcje tworzą nowe hybrydowe wyobrażenia i obrazy.

Prace Marzeny Nowak charakteryzuje subtelna struktura uwidaczniająca i nadająca formę ulotności i kruchości. Dla psychiki i emocji stwarza ona z konceptualną precyzją zredukowane abstrakcyjne „obrazy“ odbierane przy tym w sposób bardzo zmysłowy. Artystka swobodnie przekracza granice łącząc tematycznie malarstwo, rysunek, fotografię, wideo, instalacje i obiekty, uświadamiając jednocześnie relacje między osobistymi doświadczeniami a uwarunkowaniem socjokulturowym. Centralną rolę odgrywa przy tym przekształcająca siła pamięci, w której pierwotne fakty i późniejsze projekcje tworzą nowe hybrydowe wyobrażenia i obrazy.

Wystawa „Rapid eye movement” wychodzi od doświadczenia zamknięcia. Przez ponad dwie doby nie spali w galerii BWA w Zielonej Górze uczestnicy performance „Jak nikt nie widzi to możemy”, realizowanego w maju 2010 roku, podczas wystawy "Nie Śpimy". Rafał Wilk, autor i uczestnik wydarzenia, odwołuje się w nowych pracach do skrajnych doznań i reakcji osób odizolowanych, „nieśpiących” w przestrzeni galeryjnej.

Dmitri Mladenovic jest serbskim architektem, mieszkającym w Belgradzie. Związany jest, między innymi, z Politechniką Belgradzką, Politechniką w Nowym Sadzie i Politechniką w Prisztiwnicy. Od wielu lat, jako profesor wizytujący, pracuje ze studentami i dyplomantami Politechniki Poznańskiej. Wystawa będzie przeglądem najciekawszych prac z prawie 50-letniej działalności Dmitri Mladenovicia z zakresu urbanistyki, architektury i rzeźby. Na wystawie prezentowane będą również prace studenckie, wykonane pod kierunkiem Profesora. Mita, bo tak nazywają go przyjaciele, jest swoistym „ambasadorem” polskiej sztuki i architektury w Serbii.

Dmitri Mladenovic jest serbskim architektem, mieszkającym w Belgradzie. Związany jest, między innymi, z Politechniką Belgradzką, Politechniką w Nowym Sadzie i Politechniką w Prisztiwnicy. Od wielu lat, jako profesor wizytujący, pracuje ze studentami i dyplomantami Politechniki Poznańskiej. Wystawa będzie przeglądem najciekawszych prac z prawie 50-letniej działalności Dmitri Mladenovicia z zakresu urbanistyki, architektury i rzeźby. Na wystawie prezentowane będą również prace studenckie, wykonane pod kierunkiem Profesora. Mita, bo tak nazywają go przyjaciele, jest swoistym „ambasadorem” polskiej sztuki i architektury w Serbii.

"Najnowszy projekt artysty, którego część można będzie oglądać w Galerii aTAK nosi tytuł "Dwa razy za dużo obrazów [Badania mózgu w Polsce]". W tym intrygującym sformułowaniu, kryją się dwie refleksje, poprzez które Sobczyk daje nam możliwości wglądu w rzeczywistość. Pierwsza, to dość oczywista (aczkolwiek na co dzień nie problematyzowana) konstatacja dotycząca charakteru współczesnej wizualności. Natłoku obrazów. Świata dostarczającego obrazy w ilości i tempie przekraczającym możliwości percepcji. Ten proces staje się dla Sobczyka punktem oparcia dla wielkiej narracji, jaką jest jego sztuka. Druga kwestia (w nawiasach kwadratowych), dotyczy kontekstu społecznego i pytań o to miejsce, ten kraj, tych ludzi i ich stan ducha. O badanie tego urazu, jakim jest nasze poczucie historii i teraźniejszości." - Waldemar Baraniewski.