Wystawy

„Okropności zabawy” Piotra Kmity to seria prac graficznych nawiązujących do cyklu „Okropności wojny” Francisco Goi. Kmita przygląda się coraz bardziej widocznej w mediach tendencji do szukania specyficznie rozumianych podniet płynących z oglądania bólu, cierpienia i przemocy. Filmy i programy takie jak „Jackass” lub nawet niektóre pozornie nieszkodliwe kreskówki (np. „Tom i Jerry”) pod przykrywką radosnej zabawy kryją często bardzo brutalny przekaz.

„Okropności zabawy” Piotra Kmity to seria prac graficznych nawiązujących do cyklu „Okropności wojny” Francisco Goi. Kmita przygląda się coraz bardziej widocznej w mediach tendencji do szukania specyficznie rozumianych podniet płynących z oglądania bólu, cierpienia i przemocy. Filmy i programy takie jak „Jackass” lub nawet niektóre pozornie nieszkodliwe kreskówki (np. „Tom i Jerry”) pod przykrywką radosnej zabawy kryją często bardzo brutalny przekaz.

Zanim wjadą buldożery to tytuł pierwszej interwencji Galerii Starter w warszawskiej siedzibie przy Andersa 13. Na przekór oczekiwaniom jakie niesie ze sobą premiera (powinna być spektakularna i efektowna) ekipa Galerii Starter postanowiła odwrócić sytuację – zamiast powitalnego splendoru anarchizujące pożegnanie. Opuszczają miejsce zanim na dobre w nim zagoszczą. W perspektywie końca za akty nieskrępowanej kreatywności nie grozi im nic. Psychiczny komfort i wandalizm kontrolowany idą w parze. Zawłaszczają przestrzeń spontanicznie i niezobowiązująco zanim stanie się coś nieodwracalnego, zanim wjadą buldożery.

Wystawa Elin Drougge w Galerii Dolnej zamyka realizowany przez Bunkier Sztuki – we współpracy z Grünerlokka Lufthavn – roczny projekt Ekonomia utraty, Joanna Pawlik i Elin Drougge. Prace powstały specjalnie na tę wystawę, a ich realizację poprzedził pobyt studyjny artystki w Krakowie. Jest to pierwsza prezentacja jej twórczości w Polsce.

Wystawa Elin Drougge w Galerii Dolnej zamyka realizowany przez Bunkier Sztuki – we współpracy z Grünerlokka Lufthavn – roczny projekt Ekonomia utraty, Joanna Pawlik i Elin Drougge. Prace powstały specjalnie na tę wystawę, a ich realizację poprzedził pobyt studyjny artystki w Krakowie. Jest to pierwsza prezentacja jej twórczości w Polsce.

Prace Doroty Podlaskiej podejmują najczęściej tematy dotyczące prywatnej sfery życia artystki. Ważnym wątkiem jej twórczości jest narracyjność. Często posługuje się naiwną i sentymentalną konwencją romansu lub pamiętnika, formą przypominającą klatki z filmów i rysunki z komiksów. Jej główne medium to malarstwo figuratywne, dla którego wypracowała specyficzny sposób prezentacji. Niewielkich rozmiarów obrazy i obiekty aranżuje w instalacje. Tworzy też fotograficzne dokumentacje, akcje, interwencje w przestrzeniach, projektuje książki i wydawnictwa.

Prace Doroty Podlaskiej podejmują najczęściej tematy dotyczące prywatnej sfery życia artystki. Ważnym wątkiem jej twórczości jest narracyjność. Często posługuje się naiwną i sentymentalną konwencją romansu lub pamiętnika, formą przypominającą klatki z filmów i rysunki z komiksów. Jej główne medium to malarstwo figuratywne, dla którego wypracowała specyficzny sposób prezentacji. Niewielkich rozmiarów obrazy i obiekty aranżuje w instalacje. Tworzy też fotograficzne dokumentacje, akcje, interwencje w przestrzeniach, projektuje książki i wydawnictwa.

Prace Marzeny Nowak charakteryzuje subtelna struktura uwidaczniająca i nadająca formę ulotności i kruchości. Dla psychiki i emocji stwarza ona z konceptualną precyzją zredukowane abstrakcyjne „obrazy“ odbierane przy tym w sposób bardzo zmysłowy. Artystka swobodnie przekracza granice łącząc tematycznie malarstwo, rysunek, fotografię, wideo, instalacje i obiekty, uświadamiając jednocześnie relacje między osobistymi doświadczeniami a uwarunkowaniem socjokulturowym. Centralną rolę odgrywa przy tym przekształcająca siła pamięci, w której pierwotne fakty i późniejsze projekcje tworzą nowe hybrydowe wyobrażenia i obrazy.

Prace Marzeny Nowak charakteryzuje subtelna struktura uwidaczniająca i nadająca formę ulotności i kruchości. Dla psychiki i emocji stwarza ona z konceptualną precyzją zredukowane abstrakcyjne „obrazy“ odbierane przy tym w sposób bardzo zmysłowy. Artystka swobodnie przekracza granice łącząc tematycznie malarstwo, rysunek, fotografię, wideo, instalacje i obiekty, uświadamiając jednocześnie relacje między osobistymi doświadczeniami a uwarunkowaniem socjokulturowym. Centralną rolę odgrywa przy tym przekształcająca siła pamięci, w której pierwotne fakty i późniejsze projekcje tworzą nowe hybrydowe wyobrażenia i obrazy.

Wystawa „Rapid eye movement” wychodzi od doświadczenia zamknięcia. Przez ponad dwie doby nie spali w galerii BWA w Zielonej Górze uczestnicy performance „Jak nikt nie widzi to możemy”, realizowanego w maju 2010 roku, podczas wystawy "Nie Śpimy". Rafał Wilk, autor i uczestnik wydarzenia, odwołuje się w nowych pracach do skrajnych doznań i reakcji osób odizolowanych, „nieśpiących” w przestrzeni galeryjnej.

Dmitri Mladenovic jest serbskim architektem, mieszkającym w Belgradzie. Związany jest, między innymi, z Politechniką Belgradzką, Politechniką w Nowym Sadzie i Politechniką w Prisztiwnicy. Od wielu lat, jako profesor wizytujący, pracuje ze studentami i dyplomantami Politechniki Poznańskiej. Wystawa będzie przeglądem najciekawszych prac z prawie 50-letniej działalności Dmitri Mladenovicia z zakresu urbanistyki, architektury i rzeźby. Na wystawie prezentowane będą również prace studenckie, wykonane pod kierunkiem Profesora. Mita, bo tak nazywają go przyjaciele, jest swoistym „ambasadorem” polskiej sztuki i architektury w Serbii.

Dmitri Mladenovic jest serbskim architektem, mieszkającym w Belgradzie. Związany jest, między innymi, z Politechniką Belgradzką, Politechniką w Nowym Sadzie i Politechniką w Prisztiwnicy. Od wielu lat, jako profesor wizytujący, pracuje ze studentami i dyplomantami Politechniki Poznańskiej. Wystawa będzie przeglądem najciekawszych prac z prawie 50-letniej działalności Dmitri Mladenovicia z zakresu urbanistyki, architektury i rzeźby. Na wystawie prezentowane będą również prace studenckie, wykonane pod kierunkiem Profesora. Mita, bo tak nazywają go przyjaciele, jest swoistym „ambasadorem” polskiej sztuki i architektury w Serbii.

"Najnowszy projekt artysty, którego część można będzie oglądać w Galerii aTAK nosi tytuł "Dwa razy za dużo obrazów [Badania mózgu w Polsce]". W tym intrygującym sformułowaniu, kryją się dwie refleksje, poprzez które Sobczyk daje nam możliwości wglądu w rzeczywistość. Pierwsza, to dość oczywista (aczkolwiek na co dzień nie problematyzowana) konstatacja dotycząca charakteru współczesnej wizualności. Natłoku obrazów. Świata dostarczającego obrazy w ilości i tempie przekraczającym możliwości percepcji. Ten proces staje się dla Sobczyka punktem oparcia dla wielkiej narracji, jaką jest jego sztuka. Druga kwestia (w nawiasach kwadratowych), dotyczy kontekstu społecznego i pytań o to miejsce, ten kraj, tych ludzi i ich stan ducha. O badanie tego urazu, jakim jest nasze poczucie historii i teraźniejszości." - Waldemar Baraniewski.

Wystawa prezentuje prace współczesnych artystów z Brukseli i Liège – rzeźbę, malarstwo, performance oraz filmy – i powstała dzięki podróży studyjnej kuratorki do tych miejsc. Przegląd w Zachęcie ma na celu przedstawienie polskiej publiczności interesujących twórców młodego pokolenia oraz ich różnorodnych artystycznych postaw: od minimalistycznych, abstrakcyjnych, czy „kosmicznych” projektów, czasem zawierających odniesienia do klasycznych rycin czy poetyki street-artu, po dadaistyczne zabawy czy dzieła ironicznie odbijające rzeczywistość, dostrzegające groteskowe elementy ludzkiej egzystencji.

Wystawa prezentuje prace współczesnych artystów z Brukseli i Liège – rzeźbę, malarstwo, performance oraz filmy – i powstała dzięki podróży studyjnej kuratorki do tych miejsc. Przegląd w Zachęcie ma na celu przedstawienie polskiej publiczności interesujących twórców młodego pokolenia oraz ich różnorodnych artystycznych postaw: od minimalistycznych, abstrakcyjnych, czy „kosmicznych” projektów, czasem zawierających odniesienia do klasycznych rycin czy poetyki street-artu, po dadaistyczne zabawy czy dzieła ironicznie odbijające rzeczywistość, dostrzegające groteskowe elementy ludzkiej egzystencji.

Wystawa Emotikon prezentująca prace Roberta Rumasa i Piotra Wyrzykowskiego to efekt wyprawy, jaką artyści odbyli na początku 2011 roku po krajach Europy Wschodniej i Azji Mniejszej. Odwiedzili Ukrainę, Turcję, Rumunię oraz Gruzję w poszukiwaniu emocji w miejscach zróżnicowanych geograficznie, kulturowo i estetycznie. Artyści niczym dwaj podróżnicy-dokumentaliści tropili bez specjalnego scenariusza miejsca i historie, nadając wyprawie aspekt socjologiczny i antropologiczny.

„Interaktywny Plac Zabaw” to wystawa skierowana do dzieci, składająca się z interaktywnych instalacji medialnych zaaranżowanych w formie artystycznego laboratorium zmysłów. „Interaktywny Plac Zabaw” jest projektem wyprodukowanym przez Centrum Sztuki WRO z Wrocławia. „Interaktywny Plac Zabaw” był pokazywany w największych polskich centrach sztuki, gdzie przyciągał tysiące zwiedzających, m.in.: w Zachęcie, CSW Znaki Czasu w Toruniu, Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu, Muzeum Narodowym w Szczecinie. Galeria Arsenał, jako miejska galeria sztuki, pragnie pokazać tę unikalną wystawę w Białymstoku.

„Interaktywny Plac Zabaw” to wystawa skierowana do dzieci, składająca się z interaktywnych instalacji medialnych zaaranżowanych w formie artystycznego laboratorium zmysłów. „Interaktywny Plac Zabaw” jest projektem wyprodukowanym przez Centrum Sztuki WRO z Wrocławia. „Interaktywny Plac Zabaw” był pokazywany w największych polskich centrach sztuki, gdzie przyciągał tysiące zwiedzających, m.in.: w Zachęcie, CSW Znaki Czasu w Toruniu, Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu, Muzeum Narodowym w Szczecinie. Galeria Arsenał, jako miejska galeria sztuki, pragnie pokazać tę unikalną wystawę w Białymstoku.

Film Matters gra z wieloznacznością słowa "matter", które w języku angielskim oznacza zarówno „materię”, jak i „treść” (znaczenie). Tytuł można zatem rozumieć jako Film się liczy, Filmowe sprawy lub jako Filmowe materie. Wystawa podejmuje próbę negocjacji pomiędzy tymi dwoma sensami, wychodząc z prostego założenia, że materia jest czymś pomiędzy „rzeczą” a „reprezentacją”.